Η ελληνική γλώσσα είναι ενιαία από του Ομήρου μέχρι σήμερα. Ο χρόνος, με την διαρκή μεταβολή και εξέλιξι των πολιτισμικών στοιχείων, καθώς και οι ιστορικές περιπέτειες του έθνους ήταν επόμενο να έχουν επιπτώσεις τόσο στην μορφή όσο και στην σημασία των λέξεων, η γλώσσα όμως στο σύνολό της παρέμενε πάντα η ίδια.
Αυτή ακριβώς η εξέλιξις μορφής και σημασίας των ελληνικών λέξεων παρακολουθείται και στον Β` τόμο των ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ.
Πρόκειται για μία πολύχρονη και πολύμοχθη έρευνα, η οποία μορφοποιείται σε αυτοτελή άρθρα, ώστε να μη γίνεται κουραστική η ανάγνωσις μιας εργασίας από την φύσι της καθαρώς εγκεφαλικής.
Προς τον σκοπό αυτό αποφεύγονται οι σχολαστικισμοί.
Αντίθετα καταβάλλεται προσπάθεια ώστε να γίνεται, κατά το δυνατόν, ανάλαφρη η επικοινωνία με τα περιεχόμενα. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνη ότι γίνονται ανεκτές οι παραχωρήσεις ως προς την επιστημονική εγκυρότητα των άρθρων. Απλώς επιδιώκεται η αρμονική σύξευξις αυτών των δύο αντιθετικών τάσεων με τρόπο εποικοδομητικό.
Τα επί μέρους εξαγόμενα προκύπτουν από αναφορές σε κείμενα από όλο το ιστορικό φάσμα της γλώσσης μας (αρχαία, αλεξανδρινή, βυζαντινή, νέα ελληνική) και θεμελιώνονται με ορθολογικό τρόπο.
Γι` αυτό αποκλείονται από την έρευνα αυτή τόσο η εξαγωγή αυθαιρέτων και αναποδείκτων συμπερασμάτων όσο και η προσέγγισιν με Ινδοευρωπαϊκά κριτήρια.
Η ελληνική αντιμετωπίζεται ως αυτοτελής γλώσσα και διερευνάται με αμιγώς ελληνικά κριτήρια, ώστε να αναδεικνύεται η διαχρονικότητα και η μοναδικότητά της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]