Αυτό που δημιουργεί τη δύναμη και τη μοναδική γοητεία των έργων του Νίκου Καββαδία είναι βέβαια πρώτα μια ειδική, εντελώς πρωτότυπη ευαισθησία, και μαζί μια εξίσου πρωτότυπη -πρωτοφανής, τουλάχιστον ως σύνολο- μυθολογία και μια απέραντη σειρά από αξέχαστες εικόνες, μέσω των οποίων εκφράζεται αυτή η μυθολογία.
Το παρόν βιβλίο προτείνει μια συνθετική προσπέλαση του όλου έργου του Καββαδία, συμπεριλαμβανομένων των σκόρπιων κειμένων, ποιητικών και πεζών, που δεν έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές, και αποδίδει κεντρική θέση στη Βάρδια. Εξετάζοντας τα διάφορα μοτίβα και επεισόδια, αλλά και πιο εξωτερικά στοιχεία, όπως τα μότο, τους τίτλους, τις αφιερώσεις, και συγκρίνοντας τα κείμενα μεταξύ τους, καταλήγει σε λεπτότερη ανάγνωση ορισμένων θεμάτων (λ.χ. στενή σχέση, εκ των προτέρων, του ταξιδιού με το θάνατο), αλλά προπαντός παρατηρεί μια οργάνωση των θεματικών ενοτήτων γύρω από τον πυρήνα της ενοχής. Έτσι, στο έργο του ποιητή, τα χρώματα και η ζωγραφική σχετίζονται με τον κόσμο της πορνείας και της αμαρτίας, υπάγονται δηλαδή στο μύθο του απαγορευμένου βλέμματος, και αφετέρου η εξομολόγηση και η αναζήτηση της αλήθειας είναι αδιαχώριστες από τη μόνιμη υπονόμευση της αλήθειας, φαινόμενα που ανήκουν κι αυτά στο μύθο του Οιδίποδα.
Ολόκληρο το έργο του Καββαδία διέπεται από μια ανυπόφορη ενοχή. Το αιμομικτικό στοιχείο είναι έντονα παρόν στο έργο του και παίρνει, όπως είναι φυσικό, ιδιάζουσες μορφές. Γενικότερα, ο κόσμος της παράβασης εκφράζεται μέσω πλούσιου συμπλέγματος από μύθους, από τους οποίους οι περισσότεροι, ενώ παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυθικό σύνολο, εμφανίζονται μόνο υπαινιχτικά, ή προκύπτουν απλώς αντικειμενικά από τα γεγονότα, χωρίς κανένα υπαινιγμό. Αυτός ο κόμβος εκφράζει ακριβώς τη θεμελιακή ενοχή του ποιητή, την πηγή της και τις διάφορες όψεις της και εξηγεί την παρουσία της σύφιλης και της σαπίλας, και την απανταχού παρούσα αηδία.
Υπάρχει εκπληκτική συνοχή ολόκληρου του μύθου του Νίκου Καββαδία και των επιμέρους στοιχείων του: παράβαση του αρχικού κανόνα, Τροπικοί και σαπίλα, ναυτία, ενοχή, η Ιουδήθ η φονική ερωμένη, η Δούκισσα του Αμάλφι, η Marie Laure και η Calamite, οι δολοφονικές ερωμένες, η Γοργόνα, η Melusine, το βλέμμα και η ζωγραφική συσχετισμένα με τα ερωτικά και με το θάνατο, η απώλεια των αισθήσεων, ο Ferdinand και η αδελφική αγάπη... Ο μύθος του Οιδίποδα είναι το σημείο όπου συναντώνται όλες οι μυθικές γραμμές. Αυτό εξηγεί και την πρωταρχική ενοχή και την εξομολόγηση.
Τέλος, εξετάζονται ορισμένες όψεις της τέχνης του Καββαδία, ειδικά η λεπτή και άκρως συμβολική αρχιτεκτονική των έργων, της Βάρδιας προπαντός, αλλά και των συλλογών, από ποίημα σε ποίημα.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]