(. . .) Έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μια επανάσταση στην εκπαιδευτική μας διαδικασία με το σύνθημα `συναισθηματική νοημοσύνη`. Ακριβώς αυτό το σύνθημα μας οδήγησε να ενώσουμε τα έθιμά μας με έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων. Τα έθιμα είναι βγαλμένα από την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει, και συγχρόνως να χαρεί τη ζωή του. Αγγίζουν, λοιπόν, πολύ βαθιά συναισθήματα. Και τα έργα των Ελλήνων ζωγράφων περασμένων εποχών, που διαλέξαμε, συνδέονται άρρηκτα με τα ήθη και τα έθιμα των χρόνων εκείνων, που μπορεί οι άνθρωποι να είχαν μύριες αγωνίες για τις σοδειές τους και τα ζωντανά τους, ήταν όμως πιο δεμένοι μεταξύ τους. Το μήνυμα αυτών των βιβλίων είναι ακριβώς αυτό: οι δυσκολίες και οι αγωνίες γίνονται υποφερτές όταν τις ζουν οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι και ο ένας συντρέχει τον άλλο. Βάλαμε συνήθειες παλιές του λαού μας, που αρκετές επιζούν ακόμα ζωντανές, να συνομιλούν με την ψυχή καταξιωμένων ζωγράφων μας παλαιότερης εποχής, που σίγουρα θα είχαν κι εκείνοι ζήσει αυτά τα έθιμα, θα είχαν χορέψει σε κάποια πανηγύρια, θα είχαν μαζέψει λουλούδια μια Πρωτομαγιά. Τίποτα δεν τελειώνει οριστικά. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]