Ο σκύλος μου δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση κατοικίδιου. Πρόκειται, μάλλον, για μια περίπτωση που συναντούμε συχνά στην Ελλάδα και αφορά στα αδέσποτα. Με αυτό το βιβλιαράκι, σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας την καθημερινότητα, αλλά και κάποιες λύσεις-διαπιστώσεις, που μας απασχολούν ως ιδιοκτήτες των αγαπημένων μας τετράποδων φίλων.
Ο Έρικ, λοιπόν, εμφανίστηκε στη ζωή μου εντελώς ξαφνικά, ένα πρωί του Φεβρουαρίου. Το πώς βρέθηκε είναι μια ακόμα ιστορία, για τον τρόπο που κάποιοι `άνθρωποι` -ο Θεός να τους κάνει-, αποφασίζουν, ένα ωραίο πρωινό, να πετάξουν κάπου το σκυλί τους, γιατί τους έφαγε την παντόφλα ή δεν τους έκανε τα χατίρια, όπως εκείνοι ήθελαν. Ξύπνησαν στραβά, δεν κοιμήθηκαν καλά με τη γυναίκα ή τον άντρα τους, ή ακόμα, αν θέλετε, γιατί δεν είχαν χρήματα να το συντηρήσουν, πράγμα που ναι μεν συμβαίνει, ιδίως στις μέρες μας, αλλά αυτή η περίπτωση αποτελεί το λιγότερο ποσοστό.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, λοιπόν, αντικρίζοντας ένα κυνηγόσκυλο Vizsla 90% -όπως μου είπε κάποιος στο δρόμο- ήταν να τηλεφωνήσω κατευθείαν σε μια φιλοζωική εταιρεία. Μετά το ξανασκέφτομαι... `Μπαααα λέω. Θα τον κρατήσω εδώ τρεις ως τέσσερεις μέρες να τον ταΐσω -το σκυλί ήταν σε άθλια κατάσταση- και μετά θα το δώσω`. Μετά τις τέσσερεις μέρες σκέφτομαι: `Έ, δύο ως τρεις μέρες ακόμα να συνέλθει το σκυλάκι και μετά το δίνω...`.
Οι μέρες έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, οι μήνες χρόνος. Ο Έρικ λοιπόν είχε τα πάντα, πληγωμένα αυτιά από το ξύσιμο, αδυναμία -δεκαπέντε κιλά ήταν το σκυλί-, πείνα και πολλά άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι... Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω με τίποτα.
Το βασικό λοιπόν προτέρημα ενός αδέσποτου σκύλου είναι ο τρόπος που σε κοιτάει στα μάτια. Είναι επόμενο, από τη στιγμή που του έχεις σώσει τη ζωή, οπότε το απολαμβάνεις και συνεχίζεις. Εννέα στις δέκα φορές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, ο σκύλος δεν ξεχνά. Και όχι μόνο δεν ξεχνά, αλλά κάνει και κάτι ακόμα, που εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε στην πλειοψηφία μας: εκτιμά! Από την πρώτη φορά που θα ταΐσεις ένα σκύλο, θα σου ανταποδώσει την ευχαρίστηση επί δέκα, όπως επίσης και αν τον χαϊδέψεις θα θέλει να είναι πάνω σου είκοσι τέσσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο. Υπάρχουν φορές που λέω ότι ο Έρικ αν δεν ήταν σκύλος θα ήθελε να είναι γεράκι, που κάθεται στον ώμο του ιδιοκτήτη του. Πιστέψτε με, αν μπορούσε ο Έρικ θα ήταν στον ώμο μου... συνέχεια!

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]