Η εφαρμογή της δικονομικής μεταρρύθμισης του Ν. 4335/2015 στη δικαστηριακή πρακτική συνεχίζει να προκαλεί σοβαρούς προβληματισμούς. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και τα ερμηνευτικά προβλήματα που ανακύπτουν αναφορικά με την εμπρόθεσμη άσκηση της αγωγής στο πλαίσιο της νέας τακτικής διαδικασίας όταν ο εναγόμενος είναι εγκατεστημένος στην αλλοδαπή. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί την προσέγγιση των ερμηνευτικών ζητημάτων που ανακύπτουν αφενός λόγω των δυσχερειών έγκαιρης ολοκλήρωσης της πραγματικής επίδοσης μέσα στην προθεσμία του άρθρου 215.2 ΚΠολΔ και αφετέρου από την ερμηνεία του συνδέσμου της διαμονής του εναγόμενου στην αλλοδαπή που προκρίνει η εν λόγω διάταξη