Στην ελληνική νομολογία, όπως και στην επιστήμη, η κρατούσα άποψη παραδέχεται την εφαρμογή της ΑΚ 325 στη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, γεγονός που έχει συμβάλλει στην ευρεία επίκλησή της από την πλευρά των εργαζομένων. Πέρα όμως από την ορθότητα της παραπάνω άποψης, η αλήθεια είναι πως δεν έχουν τύχει μέχρι σήμερα της δέουσας προσοχής κι επεξεργασίας η συλλογική άσκησή της, δηλαδή η επίσχεση από περισσότερους εργαζομένους, όπως και η άσκησή της στις τριμερείς εργασιακές σχέσεις. Τα παραπάνω ζητήματα θέτουν επιπλέον προβληματισμούς ως προς τις προϋποθέσεις, τον τρόπο αλλά και τα αποτελέσματα της επίσχεσης, όταν η εξέλιξη της σύμβασης εργασίας δεν είναι ομαλή. Στην παρούσα μελέτη, εξετάζεται η λειτουργία της ένστασης επίσχεσης στο αστικό δίκαιο, στη συνέχεια γίνεται προσπάθεια ανάδειξης της συμβατότητάς της με τη σύμβαση εργασίας. Η σημασία αυτής της έρευνας αναδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την επιφυλακτικότητα που επικρατεί ως προς τη συμβατότητά της με τη μίσθωση της εργασίας, κυρίως λόγω των δυσμενών συνεπειών που συνεπάγεται για τη λειτουργία της επιχείρησης. Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για ένα δάνειο του εργατικού από το ενοχικό δίκαιο, όμως είναι ζητούμενο η καταλληλότητα και αποτελεσματικότητά του στη σύμβαση εργασίας.