Το Επιστολές προς Διόδωρον, 2004-2024 δεν είναι ένα βιβλίο με την κλασσική σημασία του όρου – δηλαδή ένα εκτενές, ενιαίο κείμενο με αρχή, μέση, τέλος. Είναι κάτι το ιδιότυπο αποτελούμενο από αυτοτελή μικρά κείμενα, πεζά ποιήματα θα τα χαρακτήριζα, που το καθένα παράγει νόημα σε σχέση με αυτό που πραγματεύεται.
Δεν εντάσσεται βέβαια στην κατηγορία ποίηση, αλλά τα «ποιήματά» του έχουν ρυθμό, εκφραστικότητα και συνδυάζουν σημασίες. Αρκετά από αυτά διαθέτουν λυρικό ήχο ή ερωτικό ύφος.
Αυτοτελή μεν τα κείμενά του αλλά όχι ανεξάρτητα, αφού μία υπόγεια νοητή κλωστή δένει το ένα με το άλλο. Ένα νήμα που κατασκευάστηκε με αδράχτι τη σκέψη και με μαλλί ή βαμβάκι το εφήμερο, το παροδικό, το διαβατάρικο της εικοσαετίας 04-24, προστιθέμενο στο κουβάρι της ιστορίας. Το βιβλίο δεν είναι πολιτικό δοκίμιο, αλλά παρουσιάζει πολιτικές σκέψεις· δεν είναι κοινωνιολογική μελέτη, αλλά προτείνει κοινωνικές αλλαγές· δεν είναι ιστοριογραφία, αλλά βρίθει ιστορικών στοιχείων…Ο συγγραφέας
Δημήτρης Κ. Ψυχογιός (Πρόλογος)
