Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789601611273
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Είναι γνωστό ότι οι μαρτυρίες συγγραφέων αποτελούν πολύτιμη πηγή για την έρευνα, την εμπλουτίζουν και εισχωρούν εκεί, όπου καμιά επιστημονική μελέτη δεν θα μπορούσε να εισχωρήσει, παρέχοντας έτσι σπάνιες πληροφορίες. Οι μαρτυρίες αυτές μπορεί να είναι απομνημονεύματα, αναμνήσεις, ημερολογιακές εγγραφές, αλληλογραφία και «σε εσχάτη ανάλυση, τα παρασελίδια (marginalia)». Προκειμένου δε για τον Γεώργιο Βιζυηνό (1849-1896), τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολύ λίγα. [. . .] Τα σωζόμενα ιδιόγραφα κείμενά του είναι ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα [. . .] και ελάχιστες επιστολές ιδιωτικού περιεχομένου, απευθυνόμενες σε οικεία πρόσωπα. [. . .]
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
Ο Γιάννης Παπακώστας είναι καθηγητής της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε Νέα Ελληνική Φιλολογία στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Αθηνών αντίστοιχα. Διδάκτωρ και υφηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται κυρίως με την περίοδο 1880 κι εξής και έχει πραγματοποιήσει έρευνα σε βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης και του Βουκουρεστίου.
Έχει δημοσιεύσει φιλολογικές μελέτες και μονογραφίες για τους όρους "Φιλολογία - Ελαφρά Φιλολογία - Λογοτεχνία", για τον Διονύσιο Σολωμό, για την Κωνσταντινουπολίτισσα πεζογράφο Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, για το περιοδικό Εστία και το διήγημα, για τους Φωτιάδη, Καρυωτάκη και Λαπαθιώτη. Έχει επίσης επιμεληθεί την έκδοση των Απάντων του Γ. Δροσίνη. Έχει συνεργασθεί με τα περιοδικά Διαβάζω, Η Λέξη, Νέα Εστία και με τις εφημερίδες Το Βήμα, Τα Νέα, Η Αυγή, Η Ελευθεροτυπία, Η Καθημερινή. Για την πρωτοτυπία του έργου του έχει τιμηθεί δύο φορές (1985 και 1992) από την Ακαδημία Αθηνών. Έχει διατελέσει μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας (1996-1997) και Πρόεδρος αυτής κατά την περίοδο 1998-2001. Από τον Ιούνιο του 2002 είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Ο Γιάννης Παπακώστας είναι καθηγητής της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε Νέα Ελληνική Φιλολογία στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Αθηνών αντίστοιχα. Διδάκτωρ και υφηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται κυρίως με την περίοδο 1880 κι εξής και έχει πραγματοποιήσει έρευνα σε βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης και του Βουκουρεστίου.
Έχει δημοσιεύσει φιλολογικές μελέτες και μονογραφίες για τους όρους "Φιλολογία - Ελαφρά Φιλολογία - Λογοτεχνία", για τον Διονύσιο Σολωμό, για την Κωνσταντινουπολίτισσα πεζογράφο Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, για το περιοδικό Εστία και το διήγημα, για τους Φωτιάδη, Καρυωτάκη και Λαπαθιώτη. Έχει επίσης επιμεληθεί την έκδοση των Απάντων του Γ. Δροσίνη. Έχει συνεργασθεί με τα περιοδικά Διαβάζω, Η Λέξη, Νέα Εστία και με τις εφημερίδες Το Βήμα, Τα Νέα, Η Αυγή, Η Ελευθεροτυπία, Η Καθημερινή. Για την πρωτοτυπία του έργου του έχει τιμηθεί δύο φορές (1985 και 1992) από την Ακαδημία Αθηνών. Έχει διατελέσει μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας (1996-1997) και Πρόεδρος αυτής κατά την περίοδο 1998-2001. Από τον Ιούνιο του 2002 είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) ποιητής και πεζογράφος γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Όταν τελείωσε το δημοτικό, δούλεψε αρχικά στην Πόλη για τρία χρόνια περίπου σ΄ ένα ραφτάδικο. Το 1867, με τη βοήθεια του Κύπριου εμπόρου Γιάγκου Γεωργιάδη πήγε στην Κύπρο για να γίνει κληρικός και φοίτησε στην Ελληνική Σχολή της Λευκωσίας. Το 1872 συνόδεψε τον επίσκοπο Κύπρου Σωφρόνιο στο Φανάρι για εκκλησιαστικούς λόγους και γράφτηκε ως ιεροσπουδαστής στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Με τη βοήθεια του Φαναριώτη ποιητή Ηλία Τανταλίδη το 1873 τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιητικά. Η συλλογή αυτή συνέβαλε στη γνωριμία του με τον πάμπλουτο Έλληνα Γεώργιο Ζαρίφη που του παρείχε τα οικονομικά μέσα για να ταξιδέψει στην Αθήνα και να γραφτεί στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Τον ίδιο χρόνο ο ποιητής κέρδισε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό το πρώτο βραβείο με το ποίημα Κόδρος. Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών αλλά προτίμησε να συνεχίσει τις σπουδές του στη φιλοσοφία στο Γκαίτιγκεν της Γερμανίας. Εξακολούθησε να γράφει ποιήματα και πήρε το πρώτο βραβείο στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή "Άραις, Μάραις, Κουκουνάραις" την οποία μετονόμασε σε "Βοσπορίδες Αύραι". Από το Μάιο του 1877 μέχρι τον Αύγουστο του 1878 συνέχισε τις φιλολογικές σπουδές του στη Λιψία, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της φιλοσοφίας, την αισθητική και την ψυχολογία. Το 1880 άρχισε να γράφει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα "Το παιχνίδι υπό έποψη ψυχολογική και παιδαγωγική". Το 1883 πήγε στο Λονδίνο όπου άρχισε να γράφει τα διηγήματά του με πρώτο "Το αμάρτημα της μητρός μου". Τα υπόλοιπα είναι: "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως" (1883), "Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου" (1883), "Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας" (1884), "Πρωτομαγιά" (1884), "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" (1884), "Διατί η μηλιά δεν έγεινε μηλέα" (1885) και "Ο Μοσκώβ Σελήμ". Στο Λονδίνο έγραψε και την επί υφηγεσία διατριβή του με τίτλο: "Η φιλοσοφία του Καλού παρά Πλωτίνω" και εξέδωσε και τη νέα ποιητική συλλογή του "Ατθίδες Αύραι". Το 1884 λόγω του θανάτου του Γ. Ζαρίφη επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο. Το 1885 ανακηρύχτηκε παμψηφεί υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή αλλά λόγω ανταγωνισμών δεν πέτυχε η ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Οι φιλολογικοί κύκλοι τον περιφρονούσαν και ξαφνικά χωρίς λόγο απολύθηκε από καθηγητής και για να ζήσει, εργάστηκε ως καθηγητής της Δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών και έγραψε παράλληλα για τον Μπαρτ και τον Χιρστ στο "Λεξικόν Εγκυκλοπαιδικόν". Το 1890 άρχισαν τα συμπτώματα μιας ασθένειας των νεύρων και μετέβη για λουτρά στις κεντρικές Άλπεις της Αυστρίας, όμως η κατάστασή του δεν βελτιώθηκε. Επιστρέφοντας στην Αθήνα γράφει διαρκώς: μια μελέτη για την Ιστορία της Φιλοσοφίας του Zeller και μεταφράσεις γνωστών ευρωπαϊκών μπαλλαντών (βαλλίσματα). Ο συγγραφέας σε ηλικία 40 ετών ερωτεύθηκε σφοδρά ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, το οποίο ζήτησε σε γάμο αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε από τη μητέρα της. Ακολούθησαν θλιβερά επεισόδια που κατέληξαν στον εγκλεισμό του Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο, όπου και πέθανε τον Απρίλιο του 1896.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
