Με επίκεντρο τη διανοητική εργασία έπρεπε να σκαρώσω εκατόν πενήντα ερωτήσεις και να δώσω επαρκείς απαντήσεις ως προς τα `αντίδοτα` που επινοούμε σήμερα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και, αν μπορούμε, να την αλλάζουμε από τη ρίζα. Με μια προϋπόθεση: το συνολικό κείμενο των ερωταποκρίσεων κάθε τρία χρόνια να επανεξετάζεται και, όπου κρίνεται αναγκαίο, να επιδέχεται καίριες διορθώσεις και όχι απλώς προσθαφαιρέσεις. Είναι κι αυτό που επιβάλλεται να εξυφαίνει τα δικά του `αντίδοτα` κατά τη διάρκεια ελέγχου της θεωρητικής του αντοχής στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Και στο μείζον ερώτημα: `γιατί γράφω`, η απάντηση είναι μάλλον απερίφραστη: να δημοσιοποιώ τους τρόπους παραγωγής `αντιδότων`.
Ίσως χρειάζεται να υπομνήσω ότι το `επινοώ` και το `αντεπινοώ` ή `επανεπινοώ` δεν ευτελίζεται σε ένα σταυρόλεξο θερινής εκτόνωσης. Το `Inventarium` που θα μπορούσε να εξασφαλίζει η `ars inveniendi` συνοψίζει τα αποτελέσματα της ιστορικοκριτικής μεθόδου και δεν περιπίπτει σε πρακτική κάποιου παιδικού παιγνιδιού κατασκευών. Έτσι που το `αντίδοτο` να μην εξουδετερώνει απλώς κάθε βλαπτική ενέργεια της διανοητικής εργασίας (ως `αντιφάρμακο`), αλλά και να συνεπάγεται την εναλλακτική δυνατότητα σχεδιασμού και ανάδυσης μιας κοινωνίας που υπερβαίνει την υπάρχουσα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]