Η σκηνική τέχνη μιας θεατρικής παράστασης δομημένης σεναριακά και εκφρασμένης υποκριτικά, απηχεί την θεατρική ιδέα που εδώ και 2500 χρόνια οι αρχαίοι Έλληνες τραγωδοποιοί και ερμηνευτές καθιέρωσαν. Τα τραγωδιακά τους έργα αποτέλεσαν την αστείρευτη πηγή στη θεατρική ιδέα που και σήμερα ακόμη αποτελούν παγκόσμια έκφραση της θεατρικής σκέψης. Το θέατρο είναι η πολύπλευρη αναπαράσταση της ζωής με τη ματιά της πραγματικότητας. Ένα παιδί από τη ρημαγμένη Αγία Πετρούπολη, μετά την αγριότητα των ΝΑΖΙ κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, την μεταπολεμική δηλαδή περίοδο, στα δώδεκά του, μεγάλωνε σε αστικό κέντρο, σήμερα στα πενήντα ένα του πρωταγωνιστεί στην παγκόσμια θεατρική σκηνή με το έργο «ΟΥΚΡΑΝΙΑ» που γράφει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο ίδιος τον πρώτο ρόλο και που δεν γνωρίζει τί τέλος και πότε πρέπει να το δώσει. Η Ειρήνη ως εντελώς αφηρημένη έννοια και με το όραμα της προσδοκίας για μια ιδεώδη διαβίωση των λαών, δεν δραστηριοποιείται, απλά περιμένει και ελπίζει. Ο Πόλεμος έχει κινητικότητα και ενεργεί με βίαιο τρόπο κατά του Ειρηνικού Οράματος. Το θέατρο αναπαριστά και την Ειρήνη και τον Πόλεμο, ζωντανεύει τα γεγονότα και διδάσκει.
