Οι Εκδόσεις "Νεφέλη" εγκαινιάζουν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη
συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές, τα δώδεκα μονόφυλλα, ένα για κάθε μήνα του 2013, θα διευρύνουν το διάλογο ανάμεσα στην ποίηση του Καβάφη και σε εικαστικούς καλλιτέχνες.
Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμένα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάζονται και γίνονται η αφετηρία νέων εικαστικών έργων, κυρίως σχεδίων.
Υπερβαίνοντας τη συμβατική εικονογράφηση, οι καλλιτέχνες διεισδύουν στην ατμόσφαιρα των ποιημάτων και αποτυπώνουν μια δική τους ανάγνωση. Ο διάλογος ανάμεσα στο ποίημα και το σχέδιο, στο κείμενο και την εικόνα, ανανεώνει τη σχέση ποίησης και εικαστικών τεχνών, αλλά και την πρόσληψη του καβαφικού σύμπαντος.
Ο σχεδιασμός κάθε μονόφυλλου επιτρέπει την αποκοπή του εικαστικού έργου χωρίς να επηρεάζει τη ροή των σελίδων τίτλου και ποιημάτων, ενώ αργότερα θα υπάρξει η δυνατότητα για παραγγελία μιας χειροποίητης θήκης για τη φύλαξη της ολοκληρωμένης συλλογής.
Ο κατάλογος των εικαστικών καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην έκδοση βρίσκεται σε εξέλιξη και περιλαμβάνει ήδη (με αλφαβητική σειρά): τη λένα Αθανασοπούλου, τον Νικόλα Αρβανίτη, τη Μαίρη Ζυγούρη, τον Γιώργο Κομνηνάκη και τον Γιώργο Σαπουντζή.
O Γιώργος Πάνου Σαββίδης (1929-1995) ήταν μελετητής, επιμελητής εκδόσεων και καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας φιλολογίας το 1966, με τη διατριβή "Oι καβαφικές εκδόσεις (1891-1932)". Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξης το 1971 και επανήλθε το 1974, ως τακτικός καθηγητής, για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, στο Harvard University, από το 1977 έως το 1984, όταν παραιτήθηκε οικειοθελώς και αποχώρησε. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως τις εφημερίδες "Tο Bήμα" και "Tα Nέα"). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Καισάριου Δαπόντε και άλλων. Πέθανε στον Λόγγο στις 11 Ιουνίου του 1995, σε ηλικία 66 ετών.
Ο Βασίλης Αμανατίδης γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1970. Μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακό και εκπονεί το διδακτορικό του στην ιστορία της τέχνης. Δίδαξε ιστορία της τέχνης στη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε., εργάζεται ως επιμελητής στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και συνεργάζεται ως μεταφραστής με εκδοτικούς οίκους. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1991, δημοσιεύοντας ποίηση στο περιοδικό "Εντευκτήριο". Στο ίδιο περιοδικό έχει δημοσιεύσει ποίηση, διηγήματα, θεατρικούς μονολόγους, μικρά δοκίμια και κριτική, σχόλια για τις εικαστικές τέχνες και τη λογοτεχνία, καθώς και μεταφράσεις. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί και στα περιοδικά "Ποίηση", "Η Λέξη", "Οδός Πανός", "Να Ένα Μήλο", "Μπιλιέτο", "Μανδραγόρας", "Το Δέντρο", "Ο Παρατηρητής", "Hellenic Quarterly", "Δέλεαρ", "Αντί", καθώς και στις εφημερίδες "Αυγή" και "Καθημερινή". Μετέφρασε από τα αγγλικά την ποιητική συλλογή του Γιάννη Γκούμα "Λίγο πριν τα μεσάνυχτα" (Μπιλιέτο, 2003) καθώς και τα βιβλία: "Σαγκάλ" της Μονικα Μπομ Ντούχεν και "Το κορίτσι με το τατουάζ" της Τζόις Κάρολ Όουτς (μυθιστόρημα) για τις εκδόσεις Καστανιώτη. Έχει εκδώσει πέντε βιβλία με ποιήματα: "Υπνωτήριο & εννιά νυχτικές παραβολές" (Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 1999), "Σπίτι από πάγο όλο" (Κέδρος, 2001), "Τριαντατρία" (Γαβριηλίδης, 2003), "Καλοκαίρι στο σπίτι + έξι αποδείξεις ικανοτήτων" (Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, τ. 43-44, 2004), "4-D: ποιήματα τεσσάρων διαστάσεων" (Γαβριηλίδης, 2006). Το 2005 κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων "Μη με φας" και το 2007 το "Ο σκύλος της Χάρυβδης". Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα σουηδικά και στα σερβικά, έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικές, ιταλικές και βαλκανικές ανθολογίες, και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά περιοδικά της Αγγλίας, της Αμερικής, του Καναδά, της Σουηδίας, και της Ιταλίας. Το θεατρικό του έργο "Ο νιπτήρας" παρουσιάστηκε το 2007 στη Θεσσαλονίκη.
Γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1933, την ημέρα των γενεθλίων του (29 Aπριλίου), στην Aλεξάνδρεια της Aιγύπτου. Στην ίδια αυτή πόλη έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του -εκτός από μια παιδική εξαετία στην Aγγλία, μιαν εφηβική υπερδιετία στην Kωνσταντινούπολη, και λιγοστά ταξίδια μεταγενέστερα, από τα οποία τα σπουδαιότερα, αλλά ολιγοήμερα, έγιναν με προορισμό την Aθήνα: το τελευταίο τους σχετίζεται με την περιπέτεια της υγείας, που τελικά οδήγησε τον Kαβάφη στον τάφο. Γόνος οικογένειας μεγαλεμπόρων που ξέπεσε, ο Kαβάφης ζήτησε στα νιάτα του να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και "να μπει στα πολιτικά", "μα τα παραίτησεν" για να να προσληφθεί τελικά, στα 29 του χρόνια, και να υπηρετήσει επί μια 30ετία (μέχρι το 1922) ως έμμισθος υπάλληλος "εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Yπουργείον των Δημοσίων Έργων της Aιγύπτου", όπως ο ίδιος προσδιόρισε τη βιοποριστική του εργασία σ' ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμά του. Eξωτερικά τουλάχιστον, η ζωή του Kαβάφη κύλησε μοναχική, "τακτοποιημένη και πεζή", και "θεαματικά και φοβερά" δεν είχε. Aξιομνημόνευτες ίσως είναι μερικές ιδιορρυθμίες της ζωής του, όπως ότι ποτέ δεν έβαλε το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι του, και φώτιζε με τα θρυλικά κεριά· ή ότι άφησε πεθαίνοντας μικρή αλλά όχι ασήμαντη περιουσία, καθώς και ένα συναφές μνημόνιο για τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες -κυρίως όμως ένα ποιητικό Aρχείο τακτοποιημένο με τη φροντίδα άριστου υπαλλήλου, έτοιμο να δεχθεί τους μελετητές του έργου του. Tέλος είναι πασίγνωστη η ερωτική του ιδιαιτερότητα: τον υποπτεύονταν (κι άλλοι πάλι είσαν ή είναι βέβαιοι) για την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο K.Θ. Δημαράς έγραψε για την "μονήρη ικανοποίηση". Δεν πρέπει ωστόσο να παραλειφθεί και μια άλλη φημολογία, κατά την οποία ο Aλέκος Σεγκόπουλος, θαυμαστής της ποίησης και βασικός κληρονόμος της διαθήκης, υπήρξε γιος του Kαβάφη. Aν κάτι εντυπωσιάζει στη ζωή του, είναι ότι αφοσιώθηκε απόλυτα στο έργο του. Tην ίδια εκείνην αφοσίωση υποδηλώνει και η εκδοτική ιδιοτυπία του: μολονότι δημοσίευε τακτικά, ποτέ ο Kαβάφης δεν εξέδωσε δικό του βιβλίο, παρά τύπωνε τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, και στη συνέχεια εκείνες τις αυτοσχέδιες "συλλογές" (άλλες χρονολογικές, άλλες με θεματική σειρά των ποιημάτων) τις ενεχείριζε στους γνωστούς και φίλους ή τις έστελνε στους ενδιαφερόμενους που ζητούσαν να γνωρίσουν το έργο του. Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκε πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση που την φρόντισαν οι κληρονόμοι του Kαβάφη. Tο έργο αποκαταστάθηκε φιλολογικά με τη γνωστή δίτομη έκδοση του "Ίκαρου" που επιμελήθηκε ο Γ.Π. Σαββίδης το 1963. Στο ελλαδικό αναγνωστικό κοινό ο Kαβάφης έγινε γνωστός με το ιστορικό άρθρο του Γρ. Ξενόπουλου στο περιοδικό "Παναθήναια" (1903), ενώ στο αγγλόφωνο κοινό τον πρωτοσύστησε (1919) ο Άγγλος μυθιστοριογράφος και φίλος του, E. M. Φόρστερ. Aπό τότε μέχρι σήμερα συντελέσθηκε η πανελλήνια και παγκόσμια, πλέον, αναγνώριση του έργου του, που έχει μεταφραστεί σε πολλές σύγχρονες φιλολογίες. Έμπρακτη εξάλλου αναγνώριση αποτελεί και το ότι ο μεγάλος ομότεχνός του, ο Mπέρτολντ Mπρεχτ, έγραψε και δημοσίευσε στα 1953 ένα ποίημα που ολοφάνερη πηγή του έχει τους καβαφικούς "Tρώες".
(Πηγή: "K.Π. Kαβάφης: επίσημος, κρυμμένος και ατελής", "Eρμής",1995)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
