Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Γιάννης Βαρβέρης (Συγγραφέας)

Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε νομικά. Εξέδωσε επτά ποιητικές συλλογές. Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο, Μαριβώ, Ουίτμαν, Σαντράρ, Πρεβέρ, Μρόζεκ, Κάριγκτον, Φέρρε, Μπρασένς καθώς και μια ανθολογία για το θάνατο. Από το 1976 γράφει κριτική θεάτρου (περ. "Τομές", "Η λέξη", εφημ. "Καθημερινή"). Αυτά και άλλα θεωρητικά κείμενα για το θέατρο συγκέντρωσε για το θέατρο σε τέσσερις τόμους ("Η κρίση του θεάτρου" -τρεις τόμοι, "Πλατεία θεάτρου"). Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμάνικα. Μεταφράσεις αττικής και νέας κωμωδίας έχουν παρουσιαστεί στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Είναι μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων. Εργογραφία Ποίηση -Εν φαντασία και λόγω, Αθήνα, Κούρος, 1975, Αθήνα, Ύψιλον, 1984 -Το ράμφος, Τραμ, 1978, Αθήνα, Ύψιλον, 1984, -Αναπήρων Πολέμου, Αθήνα, Ύψιλον, 1982, -Ο θάνατος το στρώνει, Αθήνα, Ύψιλον 1986, -Πιάνο βυθού, Αθήνα, Ύψιλον 1991, -Ο κύριος Φογκ, Αθήνα, Ύψιλον, 1993, -Άκυρο θαύμα, Αθήνα, Ύψιλον, 1996, -Ποιήματα 1975-1996, (συγκεντρωτική έκδοση), Αθήνα, Κέδρος, 2000, Κριτική Θεάτρου -Κρίση του θεάτρου (1976-1984), Αθήνα, Καστανιώτης, 1985 -Κρίση του θεάτρου Β΄(1976-1984), Αθήνα, Εστία, 1991 -Πλατεία θεάτρου, δοκίμια, Σοκόλης, 1994. -Κρίση του θεάτρου Γ΄(1976-1984), Σόκολης, 1995. Δοκίμια -Σωσίβια λέμβος, λογοτεχνικά δοκίμια, Αθήνα, Καστανιώτης, 1999 Ανθολογία -Ελληνική Ποιητική Ανθολογία Θανάτου του εικοστού αιώνα (με τον Κ.Γ. Παπαγεωργίου), Αθήνα, Καστανιώτης, 1996. Μελέτη -Κρίτων Αθανασούλης: μια παρουσίαση, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2001. Μεταφράσεις -Λ. Φερρέ: Μια πρώτη παρουσίαση, Αθήνα, Κούρος, 1976 -Ζ. Πρεβέρ: Θέαμα και ιστορίες, ποιήματα, Αθήνα, Νεφέλη, 1982 -Λ. Κάριγκτον, Η αρχάρια και άλλα διηγήματα, Αθήνα, Ύψιλον 1982. -Ζ. Μπρασένς, Ο γορίλας και άλλα ποιήματα, Αθήνα, Ύψιλον, 1983 -Σλ. Μρόζεκ, Δεύτερη υπηρεσία, θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1985 -Μ. Σαντράρ, Πάσχα στη Νέα Υόρκη, ποιήματα, Αθήνα, Υάκινθος - Ρόπτρον, 1987, Αθήνα, Ύψιλον, 1999 -Μολιέρου, Ζωρζ Νταντέν, θέατρο, 1991 -Ο. Ουίτμαν, Στη γαλάζια όχθη της Οντάριο, ποίημα, Αθήνα, Ρόπτρον, 1992, Αθήνα, Ύψιλον, 1999. -Μαριβώ, Η ψευτροϋπηρέτρια, Θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1998 -Μενάνδρου, Σαμία, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1997 -Αριστοφάνους, Όρνιθες, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 -Μενάνδρου, Επιτρέποντες, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 -Αριστοφάνους, Λυσιστράτη, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 -Αριστοφάνους, Ειρήνη, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2000 -Μενάνδρου, Δύσκολος, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001 -Αριστοφάνους, Πλούτος, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος (1930) γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομική (Θεσσαλονίκη) και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη. Ιδρυτής και διευθυντής της ετήσιας έκδοσης "Χριστιανικό Συμπόσιο" (1966-1971) και του περιοδικού "Ευθύνη" (1961-1966, και από το 1972). Συνεργάστηκε επί χρόνια με την ΕΡΤ και την "Καθημερινή" (1962-1967), Γενικός Γραμματέας της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων (1974-1976), Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου (1975-1980), Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Φέξη των Δώδεκα (1964), Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1966), Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1979), Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1986), Βραβείο της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων (1989) Α Βραβείο της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (1990), Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (2007), και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γρανάδας (2004). Το ποιητικό, πεζογραφικό και δοκιμιακό του έργο εκτείνεται σε δεκάδες τόμους. Έχει επίσης μεταφράσει από τα ισπανικά, τα καταλανικά και τα γαλλικά βιβλία και κείμενα των Ορτέγα υ Γκασσέτ, Αντόνιο Ματσάδο, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Καμίλο Χοσέ Θέλα, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Σαλβαδόρ Εσπρίου, Χοσέ Μπεργαμίν, Ντρυόν, Ζενεβουά, Αρανγκούρεν κ.ά. Βιβλία και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 2017.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ιουλία Ιατρίδη (Συγγραφέας)

Ιουλία Ιατρίδη (1914 - 1996). Η Ιουλία Ιατρίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι, ισπανού αρχιμουσικού που διετέλεσε διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για πολλά χρόνια. Σπούδασε ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και βιολί στο Ωδείο Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια ισπανικών στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του πανεπιστημίου Αθηνών και ως δασκάλα βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου για δεκαπέντε χρόνια · παράλληλα σταδιοδρόμησε ως σολίστ σε ευρωπαϊκές ορχήστρες. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε γύρω στα 1950 με δημοσιεύσεις διηγημάτων της στη Νέα Εστία. Δυο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Διηγήματος της εφημερίδας Herald Tribune της Νέας Υόρκης για το διήγημά της Όλη νύχτα μαζί (εκδόθηκε με τίτλο Η νύχτα του Μιχάλη) και εξέδωσε το βιβλίο Τρία Πρόσωπα (τρεις νουβέλες). Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο Κώστα Ουράνη (1959 για το μυθιστόρημα Καβαλλάρης στον άνεμο), το Κρατικό βραβείο Πεζογραφίας (1964 για το μυθιστόρημα Τα πέτρινα λιοντάρια), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1978 για τη μυθιστορηματική βιογραφία του Λόπε ντε Βέγκα με τίτλο Πυρίγονος), το βραβείο Μάθιους (1995 για το σύνολο του έργου της). Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική και θεατρική μετάφραση (Θερβάντες, Λόπε ντε Βέγκα, Βάλιε Ινκλάν, Τίρσο ντε Μολίνα, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα κ.α.) και τις διασκευές λογοτεχνικών έργων για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση (Κάφκα, Τσέχωφ, Ζιρωντού κ.α.). Συνεργάστηκε με το περιοδικό Ευθύνη, από τις στήλες του οποίου ασχολήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της με το ζήτημα της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξε αντιπρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας, καθώς επίσης μέλος του Πεν-Κλαμπ και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα. Στο λογοτεχνικό έργο της Ιουλίας Ιατρίδη κυριαρχεί η θεματική γύρω από την προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και το παράλογο της φθαρτής ζωής και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ιουλίας Ιατρίδη βλ. Αφρουδάκης Άγγελος, «Ιουλία Ιατρίδη», Η μεταπολεμική πεζογραφία· Από τον πόλεμο του ʼ40 ως τη δικτατορία του ʼ67Γ΄, σ.116-125. Αθήνα, Σοκόλης, 1988 και Πετρής Τάσος Ν., «Ιατρίδη Ιουλία», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Νίκος Αθανασιάδης (Συγγραφέας)

Ο Νίκος Αθανασιάδης (1904-1990) γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, γιος του μεγαλοβιομήχανου Απόστολου Χρ. Αθανασιάδη και της Ειρήνης Μιχαηλίδη, κόρης μεγαλοκτηματία από τη Ρουμανία και γνωστής στο νησί για τη μόρφωσή της. Είχε ένα μεγαλύτερο αδερφό το Χρήστο και μια μικρότερη αδερφή τη Μαρία. Στο σχολείο πήγε για πρώτη φορά στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου. Τα προηγούμενα χρόνια έκανε κατ’ οίκον μαθήματα μαζί με τα αδέρφια του. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο το 1920 χρονιά της οικονομικής καταστροφής του πατέρα του. Ένα χρόνο αργότερα πέθανε η αδερφή του σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Στη μνήμη της ο Αθανασιάδης έγραψε το ποίημα "Λουλούδια μαραμένα". Εργάστηκε στην Τράπεζα Αθηνών (1922), στην Ιονική Τράπεζα (1922-1924) και τέλος σε μεγάλο μηχανουργείο που διατηρούσε ένας θείος του. Την ίδια περίοδο στράφηκε με ενδιαφέρον στη μελέτη των έργων της γαλλικής και γερμανικής λογοτεχνίας που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη της μητέρας του. Από το 1925 ως το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό και στη συνέχεια εργάστηκε διαδοχικά σε διάφορα παραρτήματα της Εθνικής και της Αγροτικής Τράπεζας και από το 1958 και για δέκα χρόνια στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Τελικά συνταξιοδοτήθηκε από την Αγροτική Τράπεζα της Αθήνας. Πέθανε στην Αθήνα. Η πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο λογοτεχνικό χώρο έγινε το 1929 με τη δημοσίευση του διηγήματος "Ο μετανάστης" στην εφημερίδα της Μυτιλήνης "Ελεύθερος Λόγος". Ακολούθησαν ως το 1943 δημοσιεύσεις ποιημάτων ρομαντικής τεχνοτροπίας σε διάφορες εφημερίδες του νησιού. Την ίδια περίοδο ολοκλήρωσε κριτικά δοκίμια και μελέτες και έδωσε διαλέξεις για τη λογοτεχνία, το θέατρο και τις εικαστικές τέχνες. Μετέφρασε από τα γαλλικά έργα των Clement Lepides, Roger Martin du Gard, Samuel Beckett, Anatole France, Onore de Balzac, Antoine de Saint Exupery, Andre Gide και άλλων. Ανέκδοτα παραμένουν δέκα θεατρικά έργα του, από τα οποία παραστάθηκαν "Η προτομή" και "Η τρίτη πράξη". Γνωστός έγινε ωστόσο κυρίως με το πεζογραφικό του έργο, με αφετηρία το "Βιβλίο του νησιού μου", που εκδόθηκε το 1950 και βασικούς σταθμούς το "Πέρα απ’ το ανθρώπινο" και τη "Σταύρωση χωρίς ανάσταση". Ο Νίκος Αθανασιάδης τοποθετείται από τους ιστορικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας στους λογοτέχνες του μεσοπολέμου. Η γραφή του κινείται στο χώρο του ρεαλισμού με συχνή κάποτε τη χρήση του ονειρικού στοιχείου και χαρακτηρίζεται θεμελιωδώς από τη μεγάλη σε έκταση και πολυεπίπεδη σε ανάπτυξη επεξεργασία των θεμάτων, γεγονότων και καταστάσεων που περιγράφει. Τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη της Ομάδας των Δώδεκα (1958) και με το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1989). Το 1974 του χορηγήθηκε τιμητικά λογοτεχνική σύνταξη (που αργότερα μετονομάστηκε σε "σύνταξη εξαιρετικών υπηρεσιών") από επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Αθανασιάδη βλ. Άλκης Τροπαιάτης, "Αθανασιάδης Νίκος", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ.1, Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968, και Βαγγέλης Καραγιάννης, "Νίκος Αθανασιάδης", στο "Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939)", τ. 2, Αθήνα, Σοκόλης, 1992. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, ΕΚΕΒΙ)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Νίκος Καρούζος (Συγγραφέας)

Νίκος Καρούζος (1926-1990). Ο Νίκος Καρούζος του Δημήτρη και της Κωνσταντίνας, το γένος Πιτσάκη, γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στρατευμένος στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, διώχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και εξορίστηκε μετά τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. Η μητέρα του ήταν κόρη ιερωμένου και δασκάλου. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ο Καρούζος έδρασε στην ΕΠΟΝ και εξορίστηκε στην Ικαρία (1947) και στη Μακρόνησο (1951), από όπου έφυγε τελικά το 1953 μετά από νευρικό κλονισμό. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1955 τη Μαρία Δαράκη, με την οποία έζησε λίγους μόλις μήνες και το 1963 τη Μαίρη Μεϊμαράκη, από την οποία χώρισε το 1980. Από το 1981 και ως το τέλος της ζωής του τον συντρόφεψε η Εύα Μπέη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, δεν ολοκλήρωσε όμως τις σπουδές του, καθώς ήδη από το 1941 είχε στραφεί στην ποίηση. Το 1949 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με τη δημοσίευση του ποιήματός του "Σίμων ο Κυρηναίος" στο περιοδικό "Ο Αιώνας μας". Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Η επιστροφή του Χριστού" εκδόθηκε το 1954. Στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε πιο γνωστός στη δεκαετία του ʼ60 με τις συλλογές "Η έλαφος των άστρων", "Ο υπνόσακκος" και "Πενθήματα". Ακολούθησαν πολλές ακόμη συλλογές και συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του ως τη συγγραφή του τελευταίου του ποιητικού έργου "Αιώρηση", γραμμένου στις 29 Αυγούστου 1990 στο νοσοκομείο Υγεία, όπου ο ποιητής νοσηλευόταν τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, άρρωστος από καρκίνο. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά όπως "Νέα Εστία", "Αθηναϊκά Γράμματα", "Ευθύνη", "Σπείρα", "Τομές", "Η Λέξη". Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1963), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ Εθνικό Βραβείο Ποίησης, από κοινού με τους Τάκη Βαρβιτσιώτη και Μίλτο Σαχτούρη (1972) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1988). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καρούζου βλ. Ι. Μ. Χατζηφώτης, "Καρούζος Ν.Δ.", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 8, Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], Αλέξανδρος Αργυρίου, "Νίκος Καρούζος", στο "Η ελληνική ποίηση· η πρώτη μεταπολεμική γενιά", Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος Νίκος", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Κωστής Παπακόγκος, "Αιχμάλωτος της ελευθερίας", περιοδικό "Η λέξη", τχ. 88-89, 10-11/1989, Ελισσάβετ Λαλουδάκη, "Νίκος Καρούζος (1926-1990): Χρονολόγιο", περιοδικό "Διαβάζω", τχ. 393, 2/1999 και Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος, Νίκος" στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Αθήνα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος (Συγγραφέας)

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (1901-1982). Ο Ι[ωάννης] Μ. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στο Αιτωλικό, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης. Οι γονείς του απέκτησαν τρία ακόμη παιδιά που πέθαναν όμως σε παιδική ηλικία. Το 1910 η οικογένεια Παναγιωτόπουλου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφτηκε Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Αποφοίτησε το 1923 και εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση. Υπήρξε βασικό στέλεχος της ιδιωτικής σχολής Μακρή, την οποία αργότερα αγόρασε και μετονόμασε σε Ελληνικά Εκπαιδευτήρια (πρόκειται για τη γνωστή σήμερα ως Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου στο Παλαιό Ψυχικό). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ταξίδεψε στην Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, την Κίνα και αλλού. Το 1947 διορίστηκε καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Διετέλεσε μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στην Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Θέατρο και το μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή το 1974. Το 1976 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982. Το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου είναι τεράστιο σε έκταση. Ασχολήθηκε επί εξήντα χρόνια παράλληλα με την ποίηση, την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την αρθρογραφία, το δοκίμιο, την κριτική. Το πρώτο του δημοσίευμα ήταν ένα πεζό κείμενο γραμμένο στην καθαρεύουσα στις στήλες της εφημερίδας "Ελλάδα" το 1916, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει κείμενά του στα περιοδικά "Ναυτική Δόξα", "Σφαίρα και Εθνικό Εγερτήριο". Το 1920 πραγματοποίησε την πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στα γράμματα από τις στήλες του περιοδικού "Μούσα" των Νάσου Χρηστίδη και Παύλου Καλλιγά (1920-1923), του οποίου υπήρξε συνδιευθυντής μαζί με τους Λέοντα Κουκούλα, Μιχαήλ Στασινόπουλο και Κλέωνα Παράσχο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες όπως η "Ζωή", η "Νέα Ζωή", τα "Νέα Γράμματα", το "Νέον Κράτος", η "Νέα Εστία", η "Πρωία", η "Ελευθερία", ενώ συνεργάστηκε επίσης στη "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" του Πυρσού. Στα πρώτα του ποιήματα κινήθηκε στο πλαίσιο του αισθητισμού, του νεοσυμβολισμού και του νεορομαντισμού με έντονες επιρροές από τον Κωστή Παλαμά (εδώ ανήκει η πρώτη του ποιητική συλλογή "Το βιβλίο της Μιράντας" του 1924) και στράφηκε αργότερα προς την ανανεωτική τάση των ποιητών του μεσοπολέμου, την εσωτερικότητα και τον υπερρεαλισμό (ορόσημο η ποιητική συλλογή "Αλκυόνη", γραμμένη από το 1934 ως το 1948). Στην πεζογραφία του παρατηρείται συνύπαρξη ποιητικών στοιχείων με στοιχεία κριτικού στοχασμού, καθώς επίσης μια ιδιαίτερη φροντίδα της έκφρασης (σημειώνονται ενδεικτικά τα έργα του "Αστροφεγγιά" (1945), "Χαμοζωή" (1946), και "Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά" (1956 - Αʼ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος). Στην κοσμοθεωρία του ανιχνεύονται αρχικές επιρροές από την πεσιμιστική αντίληψη για τη ζωή που υιοθέτησαν και σύγχρονοί του αισθητιστές λογοτέχνες (Κώστας Ουράνης, Τέλλος Άγρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης κ.ά.), ενώ στα έργα της ωριμότητάς του στράφηκε προς μια τραγική στάση αποδοχής του ανεκπλήρωτου της ηδονής και της ματαιότητας της ανθρώπινης ζωής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Παναγιωτόπουλος Ι. Μ.", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κούσουλας Λουκάς, "Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος", Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Στ΄, σ.364-417. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Χατζηφώτης Ι.Μ., "Παναγιωτόπουλος Ι.Μ.", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Γιάννης Νεγρεπόντης (Συγγραφέας)

Ο Γιάννης Νεγρεπόντης (Γιάννης Ξυνοτρούλιας) γεννήθηκε το 1930 στη Λάρισα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με τον Δημήτρη Ροντήρη. 

Έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, παιδική λογοτεχνία, συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και με πολλούς συνθέτες, ως στιχουργός. Τελικά, έμεινε γνωστός στη συνείδηση του κόσμου κυρίως ως χιουμορίστας και στιχουργός. 

Από τον χιουμορίστα Νεγρεπόντη, ας σταματήσουμε στα Κομματικά, τα θεατρικά Μικροαστικά και τοΕίμαι Έλλην το καυχώμαι και εξ αυτού πάντα τα δεινά. Ως στιχουργό, τον θυμόμαστε για τις συμμετοχές του σε δίσκους πολλών συνθετών, όπως οι Θεοδωράκης, Λεοντής, Λοΐζος,Κόκοτος, Μπακαλάκος και άλλοι, και βέβαια από τις συνεργασίες του σε ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών: τα Μικροαστικά και τα Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τα Νέγρικα αλλά και το παιδικό Κάτω από ένα Κουνουπίδι, με τον Μάνο Λοΐζο, τουςΤζίτζι Μίτζι Μπόμπιρες με τον Γιάννη Ζουγανέληκαι Τα Φεμινιστικάμε τον Νίκο Λαβράνο.

Όμως ο Γιάννης Νεγρεπόντης ένιωθε, όπως και ήταν, πριν απ’ όλα ποιητής. «Οι μόνες στιγμές που αισθάνομαι απόλυτα ελεύθερος είναι οι στιγμές που ασχολούμαι με την ποίηση», έλεγε. Άλλωστε, δεκαέξι από τα τριάντα βιβλία που έγραψε ήταν ποιητικά. Από αυτά, ας ξεχωρίσουμε την πρώτη ποιητική συλλογή του, Πρόσωπα και Χώρος(1958), τα Δωρήματα(1964), το δοξαστικό Φυλάττειν Θερμοπύλας(1971) που έγραψε εξόριστος στο Παρθένι της Λέρου και που μελοποιήθηκε από τον Χρήστο Λεοντή, και το Λίγο μετά τη σιωπή που εκδόθηκε το 2001, μετά τον θάνατό του. 

Συνδυάζοντας τη ματιά του κοινωνικού παρατηρητή με την αμεσότητα του θεατρανθρώπου, έναν λεπτό λυρισμό με τη λιτότητα που χαρακτηρίζει το ποιητικό του έργο, μιαν έκδηλη αγάπη για τον άνθρωπο και μια σπάνια γνώση της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας, ο Νεγρεπόντης αποτελεί μιαν ιδιότυπη μορφή στα νεοελληνικά γράμματα.

Πέθανε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1991.

Μιχάλης Γ. Μερακλής (Συγγραφέας)

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφος και φιλόλογος Μ. Γ. Μερακλής γεννήθηκε το 1932 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γοτίγγης της Γερμανίας, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-1982). Στο χρονικό διάστημα 1990-1999 δίδαξε το ίδιο αντικείμενο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ύστερα από μετάκληση. Είναι προεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και χρημάτισε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Έχει εκδώσει βιβλια αναφερόμενα στη λαογραφία και τη (νεοελληνική κατεξοχήν) φιλολογία και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τα δύο αυτά αντικείμενα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Παναγιώτης Φωτέας (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Νίκος Πολίτης (Συγγραφέας)

Νίκος Πολίτης (1918 - 1995 ). Ο Νίκος Πολίτης γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του θεατρικού σκηνοθέτη και κριτικού Φώτου Πολίτη και της Ιουλίας Χρύση και εγγονός του λαογράφου Νικολάου Πολίτη. Στην οικογένειά του ανήκουν επίσης οι καθηγητές Γιώργος Ν. Πολίτης, Λίνος Ν. Πολίτης και Γιάννης Μ.Αποστολάκης. Σπούδασε στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή των Σπετσών (1929-1935) και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (από όπου αποφοίτησε το 1945). Το 1940 επιστρατεύτηκε στο πεζικό και το 1945 φυλακίστηκε για την ιδεολογική του προσχώρηση στην Αριστερά. Τη στρατιωτική του θητεία υπηρέτησε κατά τη διετία 1948-1949. Εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων στον οίκο "Τα Νέα Βιβλία" (1947), διευθυντής γραφείου Τύπου της αεροπορικής εταιρείας ΤΑΕ (1948), καθηγητής φιλολογίας σε σχολείο της Ελβετίας (1950-1954), σύμβουλος στη διαφημιστική εταιρεία ΑΔΕΛ, ενώ το 1958 ανέπτυξε αγροτική δραστηριότητα. Υπήρξε αρχισυντάκτης του περιοδικού "Ελεύθερα Γράμματα" (1945-1947) και αρθρογράφος της εφημερίδας "Καθημερινή" (από το 1975). Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση του ποιήματος "Το βαπόρι" στη "Νέα Εστία" το 1936. Εννιά χρόνια αργότερα εξέδωσε την ποιητική συλλογή "Προγεφύρωμα" και το 1958 τη συλλογή διηγημάτων "Της χήρας το παράθυρο". Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο τέσσερα αντικαθεστωτικά διηγήματα και εξέδωσε το μυθιστόρημα "Υπερθετικός αντίλογος" με τον ίδιο προσανατολισμό, αναγκάστηκε να επισκεφτεί συχνά την Ασφάλεια Αθηνών και του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ενώ την ίδια περίοδο κείμενά του της ίδιας περιόδου δημοσιευμένα με το ψευδώνυμο Νίτης εξέδωσε το 1975 με τίτλο "Το κρανιοτρύπανο". Τιμήθηκε με το β΄ κρατικό βραβείο πεζογραφίας (1965 για το μυθιστόρημα "Εξωτερικός μονόλογος"). Ο Νίκος Πολίτης ανήκει στη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων λογοτεχνών. Στο πεζογραφικό του έργο ξεκίνησε από το χώρο του παραδοσιακού ρεαλισμού και με εναρκτήριο έργο το μυθιστόρημα "Εξωτερικός μονόλογος" οδηγήθηκε σε μια προοδευτική ανατροπή και διάλυση των παραδοσιακών αφηγηματικών δομών -τόσο στο επίπεδο των εξωτερικών στοιχείων όσο και του εσωτερικού μηχανισμού της αφηγηματικής συνοχής-, τεχνική η οποία προσέδωσε στη γραφή του μια ιδιαίτερη δραματική ένταση. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Πολίτη βλ. Μανώλης Γιαλουράκης , "Πολίτης Νίκος", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ. 11, Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Αλέξης Ζήρας, "Πολίτης Νίκος", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 8, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Ελισσάβετ Κοτζιά, "Νίκος Πολίτης", στο "Η μεταπολεμική πεζογραφία· από τον πόλεμο του ʼ40 ως τη δικτατορία του ʼ67", Στ΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σ. 334-352, και Αλέξης Ζήρας, "Πολίτης Νίκος", στο "Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", Αθήνα, Πατάκης, 2007, σ. 1844. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Πέτρος Γλέζος (Συγγραφέας)

Πέτρος Γλέζος (1902-1996). Ο Πέτρος Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου, γιος του κτηματία Δημήτρη Γλέζου, ο οποίος πέθανε όταν ο συγγραφέας ήταν εννιά ετών, και της Καλλιόπης Ζευγώλη. Είχε εφτά αδέρφια. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη χώρα της Νάξου και -μετά το θάνατο του πατέρα του- στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και τα αδέρφια του. Τέλειωσε το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Δημήτρη Γληνού και στη συνέχεια σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάστηκε ως αντιγραφέας σε δικηγορικό γραφείο, ως διορθωτής στην Καθημερινή του Γεωργίου Βλάχου και τα Χρονικά του Κώστα Κοτζιά και ως υπάλληλος του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως δικηγόρος και ως υπάλληλος του Υπουργείου Γεωργίας και της Αγροτικής Τράπεζας. Συνεργάστηκε ως αρθρογράφος με πολλά περιοδικά και εφημερίδες της Αθήνας και της επαρχίας, κυρίως με τη Νέα Εστία, το Βήμα και την Ελευθερία. Τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1977 για τη συλλογή διηγημάτων Τα θαμπά μάτια) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1986 για τη συλλογή διηγημάτων Τα απομνημονεύματα ενός κυρίου). Από το 1980 και για σειρά ετών διετέλεσε πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και δανέζικα. Πέθανε στην Αθήνα το 1996, την ίδια χρονιά με τη σύζυγο και δια βίου σύντροφό του, την ποιήτρια Διαλεχτή Ζευγώλη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε γύρω στο 1920 με τη δημοσίευση του ποιήματος Απριλιάτικη νύχτα στο περιοδικό Οικογενειακός Αστήρ. Την ίδια περίοδο έδωσε μια διάλεξη με τίτλο Ελληνικό Φως, για την οποία βραβεύτηκε από την Περιηγητική Λέσχη και το 1936 δημοσίευσε το διήγημα Οικογένεια στο περιοδικό Νέα Εστία και με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλμάς, το οποίο διατήρησε ως το 1949. Παρά το μακρόχρονο της ζωής του και τον πλούτο των εμπειριών του, ο Πέτρος Γλέζος, που βίωσε τα ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν τον ελλαδικό χώρο, από τη μικρασιατική καταστροφή ως τη δικτατορία του ʼ67 και τη μεταπολίτευση, σπάνια και μόνο υπαινικτικά αναφέρεται στον ιστορικό και κοινωνικό περίγυρο τον ηρώων των έργων του. Εκείνο που κυρίως τον απασχολεί είναι να μεταδώσει την υπαρξιακή τους αγωνία, όπως αυτή διαμορφώνεται υπό την πίεση των εξωτερικών γεγονότων και στην οποία υποτάσσονται σιωπηλά, με κάποια πικρία ίσως αλλά χωρίς να προβάλουν αντίσταση. Η γραφή του χαρακτηρίζεται από χαμηλών τόνων ευαισθησία, έμφαση στη σκιαγράφηση της ψυχολογίας των προσώπων και νοσταλγία για το παρελθόν που χάνεται. Γενικότερα το έργο του Πέτρου Γλέζου αν και στο μεγαλύτερο μέρος του τοποθετείται χρονικά στη μεταπολεμική περίοδο της ελληνικής πεζογραφίας, συνεχίζει μάλλον την παράδοση της ελληνικής ψυχογραφικής ηθογραφίας που ξεκίνησε ήδη από τον προηγούμενο αιώνα με κορυφαίους εκπροσώπους τον Γεώργιο Βιζυηνό και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και συνεχίστηκε με συγγραφείς όπως ο Παύλος Νιρβάνας ή ο Ιωάννης Κονδυλάκης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Πέτρου Γλέζου βλ. Γιαλουράκης Μανώλης, «Γλέζος Πέτρος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 5. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Μενδράκος Τάκης, «Πέτρος Γλέζος», Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Γ΄, σ.160-174. Αθήνα, Σοκόλης, 1992 και .χ.σ., «Γλέζος Πέτρος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Κ. Ν. Παπανικολάου (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Νίκος Τουτουντζάκης (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα