Γιατί θέλω να γράψω κάποια από τα περιστατικά που έζησα; Όσα βέβαια θυµάµαι. Προσανατολισµένος µονίµως προς το µέλλον, δεν έκανα ποτέ «επανάληψη» στις εµπειρίες µου. Τα περιστατικά που αναφέρονται, είτε θεώρησα ότι έχουν κάποιο γενικότερο ενδιαφέρον, είτε, απλά, µε χάραξαν ή µου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Ήλθε η ριζική πολιτική αναστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Με βρήκε στη σύνταξη. Σαν ένα µαύρο πέπλο να κάλυψε ολοκληρωτικά το µέλλον. ∆εν έβρισκα πια χαραµάδα ελπίδας. Ασυναίσθητα άρχισα τις βουτιές στο παρελθόν µου. Κυρίως στην παιδική µου ηλικία και στις όµορφες αγωνιστικές στιγµές που πέρασα. Περιστατικά ασήµαντα έπαιρναν τώρα άλλη διάσταση. Μια απέραντη νοσταλγία µε κατέκλεισε. Ήταν καταφύγιο από την πολιτική καταχνιά; Ήταν η απογοήτευση; Φταίει και η τρίτη ηλικία, που έτσι ή αλλιώς δεν έχει µέλλον; Ήταν που ήθελα να καταλάβω τις ριζικές αλλαγές των παλαιών συναγωνιστών µου; Ήταν που ήθελα να καταλάβω την Αριστερά ως εξουσία; Είναι που θέλω να πω κάποια πράγµατα που µε βαραίνουν για να τα ξεφορτωθώ; Ίσως όλα αυτά µαζί. ∆εν έχω πειστική απάντηση. Μια βαθιά επιθυµία για τη γραφή τους ξεπήδαγε από µέσα µου. Όταν έχεις χρόνο, κοιτάς µπροστά. Έχεις πράγµατα να κάνεις. Ο χρόνος είναι γεµάτος ιδεαλισµό και ουτοπίες, διαβάσµατα, συζητήσεις, δράση, εντάσεις, συγκρούσεις, κείµενα, σκέψεις. Όλα χώραγαν και έδιναν χαρά και αίσθηση ελευθερίας. Ναι, και αυτοπραγµάτωση, δίχως να το συνειδητοποιείς τη στιγµή που συνέβαινε. Ο χρόνος πίσω τώρα ξεχειλώνει. Μεγάλη ευρυχωρία έχει. Ξεκίνησα να πλοηγούµαι στα στάσιµα νερά του. Μέσα στα µνηµόνια, στους αγώνες, στις ελπίδες, στην αποκάλυψη του «ρεαλισµού» των παλαιών συναγωνιστών και, βεβαίως, στην πολιτική αναστροφή του ΣΥΡΙΖΑ.