Η νευροεπιστήμη, με τις αναντικατάστατες αρετές της επιστημονικής δραστηριότητας, την ασίγαστη αναζήτηση και τον αλληλενεργό διάλογο με τα εγκεφαλικά φαινόμενα, αποκαλύπτει την μυχιότητα της ανθρώπινης φύσης και παραδόξως τα επιτεύγματά της αυξάνουν την αίσθηση του μυστηρίου απέναντι στις διεργασίες του ανθρώπινου νου, καθιστώντας μ’αυτόν τον τρόπο τις μεγάλες της απορίες, θεολογικές αναζητήσεις.
Η θεολογία μπορεί να παράσχει έναν πολύτιμο αναστοχασμό, μία γνώση δευτέρου βαθμού, επειδή η αλήθεια δεν περικλείεται εντός απολύτων αυτονόμων γνωστικών περιοχών, η γνώση δεν διαμελίζεται σε όλα τα αναγωγικά συστήματα που αποθησαυρίζει κάθε κλάδος, αλλά αναγκαία παρίσταται η συμβολή όλων εκείνων των γνωστικών περιοχών που μπορούν να καταθέσουν λόγο για το έμβιο και τον άνθρωπο.
Ουδεμία πνευματική και ψυχική ενέργεια δεν υπάρχει χωρίς ένα υπόστρωμα στους νευρώνες του εγκεφάλου. Τίποτα το πνευματικό δεν υπάρχει που να μην είναι ταυτόχρονα και ενσώματο. Η αντίληψη των νευροεπιστημών για έναν ενσώματο νου, συμπυκνώνει την πολύτιμη συνεισφορά τους, όθεν και ο τίτλος του παρόντος πονήματος. Ο ενσώματος νους είναι ο μεταιχμιακός εκείνος όρος, που ανταποκρίνεται σε ένα υπαρξιακό πεδίο, όπου διαμεσολαβείται η σχέση ανάμεσα στον κόσμο και τη συνείδηση.
Το όλο εγχείρημά μας έγκειται στη διατύπωση ενός στοχαστικού συνεχούς, που παρά την σύμπηξη ολικών και συνεκτικών τρόπων νοηματοδότησης των εκατέρωθεν περιοχών, μπορεί να συντεθεί ως ενιαίος θεωρητικός τόπος νευροεπιστήμης-θεολογίας.