Στο Ειδικό Μέρος του Ενοχικού Δικαίου ρυθμίζονται δικαιοπρακτικές (ιδίως συμβατικές) και εξωδικαιοπρακτικές (αδικοπρακτικές και μη αδικοπρακτικές) σχέσεις της καθημερινής κοινωνικής – οικονομικής ζωής, με εξειδικευμένη κατά περίπτωση εφαρμογή και των κανόνων του Γενικού Μέρους. Οι σχέσεις που ρυθμίζονται στο Ειδικό Μέρος του Ενοχικού Δικαίου του Αστικού Κώδικα είναι οι παραδοσιακά βασικές και συνήθεις και αντιμετωπίζονται καθημερινά στην πράξη. Σημαντικό είναι δε ότι παραδοσιακές ρυθμίσεις του Ειδικού Μέρους έχουν υποστεί τροποποιήσεις, υπό την επίδραση σύγχρονων θεωρητικών αντιλήψεων ή του καλούμενου «Ενωσιακού» Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ανεξάρτητα από την όποια de lege ferenda θέση ως προς τις τροποποιήσεις αυτές, οι τροποποιημένοι κανόνες αποτελούν ισχύον Ειδικό Ενοχικό Δίκαιο κατά τον Αστικό Κώδικα και καθιστούν απαραίτητη τη μελέτη και την κατανόησή τους από τον δικηγόρο της πράξης. Στο παρόν επιχειρείται ερμηνεία του Ειδικού Μέρους του Ενοχικού Δικαίου κατά τον Αστικό Κώδικα (όχι και κατά ειδικούς αστικούς νόμους), με βάση τη θεωρία και τη νομολογία. Πρέπει να σημειωθεί, πως η νομολογία, ιδίως αυτή του Αρείου Πάγου, έχει ιδιαίτερα συμβάλει στη συστηματική ερμηνεία και εφαρμογή του Ειδικού Μέρους –και, μάλιστα, με εύστοχες θεωρητικές αναλύσεις (όπως δείχνουν και οι περιεχόμενες στο παρόν αντίστοιχες παραπομπές). Το Ειδικό Μέρος ερευνάται στο παρόν βιβλίο με σκοπό την παρουσίαση ενός συστήματος που θα ικανοποιεί –στο μέτρο του δυνατού– τις ανάγκες του θεωρητικού ερευνητή, του πρακτικού ερμηνευτή/εφαρμοστή και του σπουδαστή.