Το ένοπλο και το εναλλακτικό κίνημα αποτελούν τις δύο πτέρυγες που διαμορφώθηκαν με την διάσπαση του κάποτε ενιαίου κινήματος του "68". Το "1968" σαν εμφάνιση ενός νέου ιστορικού κινήματος περιέκλειε μια αντίφαση: από τη μία εκπροσωπούσε το "νέο", την πραγματικότητα του παρόντος και του μέλλοντος, πραγματοποιώντας μια ιστορική τομή ίδιας κλίμακας με την Κομμούνα ή το "17" και από την άλλη φορούσε, όπως όλα τα κινήματα, τα ρούχα του παρελθόντος, αναφερόταν ιδεολογικά στα ξεπερασμένα σχήματα του μαρξισμού -λενινισμού και του αναρχισμού. Αυτή η διπλή φύση του κινήματος υπονόμευε την εξέλιξή του. Γι΄ αυτό και η ρήξη ανάμεσα στο χιλιαστικό μεσσιανισμό του παρελθόντος και την εναλλακτική φύση των κινημάτων του μέλλοντος αναπόφευκτα θα ξεσπούσε. Το ένοπλο κίνημα σαν ακραία μορφή του μαρξισμού - λενινισμού ή του νετσαγεφισμού αποτέλεσε την μια πτέρυγα ενώ το εναλλακτικό κίνημα προσπαθεί να εκφράσει το δημιουργικό κια πρωτότυπο χαρακτήρα των κινημάτων του παρόντος.