Ξεκίνησαν μαζί στον Βόλο, ο Άρης και η Ήρα, ετών 5, φίλοι αχώριστοι, πληθυντικός αριθμός. Οι δύο μαζί, μέτωπο αρραγές, επιβίωσαν στο επικινδυνότερο πεδίο μάχης, το σπίτι τους. Ύστερα μεγάλωσαν. Ρήγματα παρουσιάστηκαν στο μέτωπο. Μονάδες δύο, θέλοντας και μη. Ο φόβος ίδιος πάντα όμως. Οπότε αποφάσισαν να το βάλουν στα πόδια, να κρυφτούν μέσα στον κόσμο. Ο Άρης κατέληξε σεφ στη Νέα Υόρκη και η Ήρα σχεδιάστρια ιστοσελίδας στο Λονδίνο: επιτυχημένοι επαγγελματίες, κοσμοπολίτες, εργένηδες, οικονομικά ανεξάρτητοι, χιλιόμετρα μακριά από τα φαντάσματα του παρελθόντος, χιλιόμετρα μακριά ο ένας απ΄ τον άλλο, χιλιόμετρα μακριά απ` ό,τι πραγματικά επιθυμούσαν. Δεν παραπονιούνται, αυτή ήταν η ζωή που διάλεξαν, όπως όλα τα ορφανά εκ πεποιθήσεως του 20ού αιώνα, οι ψυχικά άστεγοι της μεγαλούπολης, οι αποτυχημένοι επιτυχημένοι, οι παραπαίοντες ανάμεσα στη ευαισθησία και τη σκληρότητα, οι ρημαγμένοι απ` την καλοπέραση, οι φυλακισμένοι στο βάθος του εαυτού τους, στο ψύχος του ενικού αριθμού. Τους συναντάμε όταν αυτοί μπαίνουν στα σαράντα κι ο 20ός αιώνας βγαίνει. Τότε απροσδόκητα μια πρόκληση τους ξαναχτυπάει την πόρτα. Θα ανοίξουν; Υπάρχει κανείς να δεχτεί ως δώρο τη μισοτελειωμένη, την ακατανόητη φράση που είναι η ζωή τους; Υπάρχει κανείς εκεί έξω;
Ένα μυθιστόρημα για το τέλος του αιώνα που μετέτρεψε τις συλλογικότητες σε ατομικότητα, τον πληθυντικό αριθμό των οραμάτων σε ενικό αριθμό της επιβίωσης εναντίον όλων. Ένα SOS απ` τα παιδιά της πόλης που επένδυσαν στη επιτυχία και έχασαν κερδίζοντας. Ένα χαίρε στη νέα οικογένεια, τους φίλους μας. Ένα αντίδωρο σε όσους επιμένουν να επενδύουν στη αθανασία της ψυχής και στα πάσης φύσεως θαύματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]