Το βιβλίο παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία το έργο του Ιωάννη Α. Αντωνιάδη (1890-1977), αρχιτέκτονα του Σανατορίου της Πάρνηθας, του Νοσοκομείου παίδων Παναγιώτη και Αγλαϊας Κυριακου, του Σανατορίου Ηρακλείου, του Μεγάρου της Αρχαιολογικής Εταιρείας,του κτηρίου του Βρεττανικού Συμβουλίου, της επέκτασης της Αγγλικής Πρεσβείας, των οίκων αδελφών νοσοκόμων του Σωτηρία, του Ευαγγελισμού, της σχοληή Μαιών του μαιευτηρίου Έλενας Βενιζέλου, και πολυποίκιλων κτηριολογικών τύπων, πολιτισμικού και γενικού περιεχομένου, Ναών, θεάτρων, Δημαρχείων, βιβλιοθηκών και σχολείων. Πέραν δε των ανωτέρω πρόκειται για τον έλληνα αρχιτέκτονα μέλος στον διαγωνισμό για το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών στην Νέα Υόρκη το 1947, και στη συνέχεια υπεύθυνου της ομάδας σχεδιασμού του πακέτου αδείας υλοποίησης του συγκροτήματος από τους αρχιτέκτονες Harrsion @Abramovitz. Πρόκειται για τον μοναδικό έλληνα που συνεργάστηκε για επτα μήνες, ίσος προς ίσους, με τους Le Corbusier, Oscar Niemeyer, Sven Markelius, Wallace Harrison, κτλ... Παρ΄όλα τα ανωτέρω, πρόκειται για ένα αρχιτέκτονα αδικημένο από την ακαδημαϊκή και ιστοριογραφική έρευνα του εγχώριου ακαδημαϊκου και ιστοριογραφικού κατεστημένου, και του οποιου η ιστορική μνήμη συστηματικά και ύπουλα πολεμήθηκε για διάφορους λόγους, που ανιχνεύονται με ατράνταχτα πρωτογεννή τεκμήρια που παρουσιάζονται στο παρόν βιβλίο. Επιπλέον δε, με αφορμή την αδιαμφισβήτη πλέον πρωτοπορική και κολοσσιαία διάσταση του Ιωάννη Α. Αντωνιάδη, ως υπόδειγμα αρχιτέκτονα "περιεκτισμου" (Inclusivist Architect), το βιβλίο προβληματίζεται, ανιχνεύει και παρουσιάζει εξωνιχυστικά το ευρύτερο φάσμα του δρόμου προς την Αλήθεια και την ιστορική μνήμη, σε ότι μπορεί να μαθευτεί από την περίπτωσή του. Αλλα και να διατυπώσει ερωτήσεις και εγείρει μεγάλα ερωτηματικά (που στην περίπτωση του Ι.Α.Α , μετά από την παρούσα έρευνα, είναι απαντητέα) για το ποιος και γιατι προβάλεται και από πού, και στους ιστορικούς λόγους ακόμη δε και λόγους της "τύχης" που υποσκάπτουν την αντικειμενικότητα και την "αριστεία" και πως πανάξιοι πατριώτες και θεάρεστοι από πολλες απόψεις αρχιτέκτονες, δείγματα φωτεινα για τις μελλοντικές γεννιές, περνάν απαρατήρητοι κι αγνοημένοι, τόσο από ευρύτερους ιστορικούς λόγους, όσο και από μακροχρόνια και προμελετημένη "μικροψυχία" των πολεμίων (συνήθως πολλά υπολειπομένων)...
Πρόκειται κι΄εδώ για ένα βιβλιο "πρωτοπορίας", που έστω κι αν μέσα από το έργο μιάς αρχιτεκτονικής προσωπικότητας των περασμένων γενεών, από τον συνώνυμο συγγραφέα του εξεταζομένου, που κατά τα γνωστά του και μέχρι στιγμής διερευνημένα, ουδεμία συγγένεια εχει με τον εκ Κρήτης Μελισσηνών πρωτοπόρο Αρχιτέκτονα Ιωάννη Α.Αντωνιάδη...
Η περαιτέρω εκτίμηση των άνωτέρω, πέρα από την παρουσα περιληπτική πληροφόρηση σας, απο εσας και τον προβληματισμό σας, μετα το διάβασμα του βιβλίου...