Το έργο του Κώστα Ουράνη είναι μια περιοχή αρκετά εξερευνημένη. Μια ακόμα περιήγηση σ` αυτήν δεν θα είχε παρά το νόημα της νοσταλγικής επιστροφής σ` έναν τόπο που αγαπήσαμε ή, έστω, τη χάρη της ανακάλυψης κάποιων αποχρώσεων που είχαμε προσπεράσει κατά τις προηγούμενες επισκέψεις μας. Εδώ όμως δεν πρόκειται γι` αυτό: κρυμμένο εντελώς από τα μάτια μας παρέμενε ως τώρα ένα τοπίο που όχι απλώς εμπλουτίζει, αλλά και μετατρέπει την εντύπωση. Σαν να έχουμε περιηγηθεί μια έρημο και, στη νέα μας επίσκεψη, ανακαλύπτουμε μια όαση. Και βέβαια, η εικόνα δεν ανατρέπεται· η Όαση προϋποθέτει την έρημο. Άλλο τόσο, αν η αλληλογραφία που βλέπει τώρα το φως πρόσφερε μόνο ένα πρόσθετο βιογραφικό στοιχείο, δεν θα είχε παρά το νόημα της πολύ γνωστής φιλολογικής αδιακρισίας. Αλλά ούτε γι` αυτό πρόκειται εδώ: όχι μόνο τα κείμενα τα ίδια -ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά- είναι από τα πιο άρτια της νεανικής παραγωγής του Ουράνη, αλλά και συνεπάγονται μια νέα ανάγνωση του συνολικού έργου του. Παραπέμποντάς μας σε ορισμένα ποιήματα που είχαμε παραβλέψει ή παρανοήσει, αποκαλύπτουν ότι η ποιητική ιδιοσυγκρασία του Κώστα Ουράνη δεν είναι ή δεν είναι μόνο του είδους που πιστεύαμε ως σήμερα.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]