απόπλευση

Νησιά σαν λεκέδες από καφέ. Ή σαν περίεργα έντομα με μπλε φόντο. Ολόκληρο το αρχιπέλαγος του Αιγαίου, οι Κυ-κλάδες, τα Δωδεκάνησα. Και η Τουρκία, στιλπνή. Πετάω μακριά. Προς το νησί της Αφροδίτης. Αισθάνομαι μετέω-ρη·πάνω στο κενό. Θαμπωμένη απ’ την ομορφιά. Μετέωρη προς μια καινούρια αποκάλυψη. Σαν το τρελό πέταγμα του Οδυσσέα. Παρατηρώ από ψηλά τη ζωή και μου φαίνεται τόσο απέραντη και μικρή συγχρόνως.Ίσως τελικά έμαθα να βλέπω το θαύμα. Το Αιγαίο, γυμνό, αναμένει την Κύπρο. Απόλυτο γαλάζιο. Ουρανός και θάλασσα. Τέτοιο ταξίδι μοιάζει με μυστικιστική εμπειρία. Βλέπω μονάχα την “άρση της ψυχής” και την “αποθέωση του σώματος”. Ίσως τυχαίνει να είμαι υπερβολικά παθιασμένη για την επι-στήμη της φιλολογίας. Όχι όμως για την ποίηση. Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι.