Η παρούσα μονογραφία αναπτύσσει με πληρότητα την ενδιαφέρουσα θεματική των “εμπιστευτικών πληροφοριών” στο πλαίσιο των δημόσιων διαγωνισμών ξεκινώντας από τις δύο θεμελιώδεις, αντίρροπες προς το απόρρητο, γενικές αρχές: την αρχή της διαφάνειας και την αρχή του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού. Αναλύεται η ενωσιακή νομοθεσία (οδηγίες 18/2004 και 2014/24), όπως ενσωματώθηκε στην εσωτερική έννομη τάξη, με έμφαση στη λειτουργία των μητρώων. Αναπτύσσεται στη συνέχεια η νομολογία του ΔΕΕ και των εθνικών δικαστηρίων καθώς και της ΑΕΠΠ και του ΝΣΚ. Η μελέτη καταλήγει στην ανάπτυξη του εμπορικού απορρήτου, τόσο με βάση την οδηγία 2016/943, όσο και με βάση τον ν. 4605/2019. Το ανωτέρω περιεχόμενο εμπλουτίζεται με κρίσιμα συμπεράσματα με πλήρη τεκμηρίωση.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η παράθεση προσωπικών θέσεων της συγγραφέως σύμφωνα με τις οποίες, με γνώμονα την αρχή της διαφάνειας, οι αναθέτουσες αρχές γνωστοποιούν υπερβολικά μεγάλο αριθμό εμπιστευτικών πληροφοριών διαγωνιζομένων λειτουργώντας αποτρεπτικά προς τη συμμετοχή των τελευταίων σε δημόσιους διαγωνισμούς. Όπως υποστηρίζεται, η σύγκρουση μεταξύ της αρχής της διαφάνειας και του απορρήτου των πληροφοριών οφείλει να επιλύεται με βάση την in concreto στάθμιση. Τέλος, για λόγους ασφάλειας δικαίου αλλά και διαφύλαξης της ομοιομορφίας των νομοθετικών καθεστώτων μεταξύ των κρατών μελών, η συγγραφέας τίθεται υπέρ μίας εξαντλητικής ρύθμισης ως προς το επιτρεπτό αποκάλυψης εμπιστευτικών πληροφοριών σε επίπεδο (παράγωγου) ενωσιακού δικαίου.