Τον Γιώργο Γιωτόπουλο τον γνώρισα το 1967 στο στρατόπεδο Παρθενίου στη Λέρο. Αλλά και πριν να τον γνωρίσω άκουγα στις οργανώσεις να αναφέρεται το όνομά του, πάντοτε με εκτίμηση και σεβασμό, αλλά και με διάθεση σχολιασμού της απόφασής του και της στάσης του, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, να μην προσχωρήσει στις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ, παρ’ όλο που είχε λάβει τη σχετική «εντολή», αλλά να παραμείνει και να οργανωθεί από τη θέση του, ως υπευθύνου της Νεολαίας της ΕΔΑ Πειραιώς. Από την πληθώρα των γεγονότων στα οποία αναφέρεται τούτο το βιβλίο, θα σταθώ μόνο σ’ αυτό, πρώτα γιατί νομίζω ότι εκείνη η στάση του αποτελεί από τα λίγα, εκείνη την εποχή δείγματα ωριμότητας και δεύτερο γιατί αναφέρεται σε κρίσιμα τότε ζητήματα της τακτικής του ΚΚΕ μετά τη στρατιωτική και πολιτική του ήττα στον εμφύλιο πόλεμο και των σχέσεών του με την ΕΔΑ (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]