Η δυναμική είσοδος των Ελλήνων στο χώρο των δεξαμενόπλοιων αποτέλεσε μια από τις πλέον σημαντικές εξελίξεις στην παγκόσμια ναυτιλία κατά την αμέσως μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή. Οι Έλληνες, μέχρι να ξεσπάσει ο Πόλεμος είχαν ελάχιστα ασχοληθεί με τον τομέα αυτό, ενώ μόνον ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε αποτολμήσει να κατασκευάσει νεότευκτο πλοίο αυτού του τύπου κατά την προπολεμική περίοδο, όταν το σύνολο σχεδόν της ναυτιλίας μας δραστηριοποιείτο σε φορτηγά πλοία, τα περισσότερα από τα οποία είχαν αγοραστεί μεταχειρισμένα από τη βρετανική αγορά. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την εποχή που αποκτήθηκε το πρώτο ελληνικό δεξαμενόπλοιο, ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΗΣ, το 1898 και μέχρι την εμπλοκή της χώρας μας στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ελάχιστοι Έλληνες είχαν δραστηριοποιηθεί στο χώρο αυτό. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και συγκεκριμένα μετά τα μέσα της, πέρα από τον Ωνάση, ασχολήθηκαν μεταξύ άλλων, σε περιορισμένη έκταση με τα δεξαμενόπλοια, ο Ιωάννης Χανδρής, ο Νικόλαος Νικολάου, οι αδελφοί Ιωσηφόγλου, η εταιρεία Τρανσπετρόλ και η οικογένεια Βάτη. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]