Η μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς εδραιώθηκε χάρη στην επικράτηση του ηθικού της πλεονεκτήματος. Ωστόσο, καμία πολιτική θεωρία δεν διαθέτει εξ ορισμού ηθική υπεροχή έναντι των άλλων. Οι όροι Αριστερά και Δεξιά δηλώνουν διαφορετικό τρόπο οικονομικής οργάνωσης, όχι κάποιου είδους ηθική ιεράρχηση. Αντίθετα, η αξιωματική θέση που ισχυρίζεται ότι μία πλευρά είναι ηθικά ανώτερη της άλλης οδηγεί με βεβαιότητα στον κατήφορο του αυταρχισμού. Η ηθική υπεροχή στηρίχθηκε στην εσφαλμένη θεωρία του Μαρξ, στη στρεβλή ανάγνωσή της από τον γαλλικό μαρξισμό και στη βιομηχανία εξάλειψης του νοήματος, που συντηρεί ο μεταμοντερνισμός. Συνεκτικό στοιχείο των αντιλήψεων είναι ο ιδεασμός ότι οι φορείς τους κατέχουν -μόνοι αυτοί- τα κλειδιά του βασιλείου της γνώσης. Αυτή η πεποίθηση απουσιάζει στη φιλελεύθερη και αναρχική σκέψη. Είναι ωστόσο βαθιά ριζωμένη στην εξουσιαστική Αριστερά. Υπάρχουν άλλες πιο δημιουργικές αριστερές θεωρήσεις. Ήταν όμως αυτή ακριβώς η Αριστερά, των πρώην/νέο/μετά - σταλινικών κομμάτων, που προσφεύγοντας ανενδοίαστα στην προπαγάνδα και στον ανορθολογισμό ηγεμόνευσε ιδεολογικά στη μεταπολίτευση. Βύθισε έτσι την κοινωνία σε ένα παραισθητικό τέλμα προκαταλήψεων και ανοησίας. Σκοπός του βιβλίου είναι να φωτίσει αυτή την παγίδα.