Το ανά χείρας έργο πραγματεύεται το δικαίωμα εξόδου από την ΙΚΕ και επικεντρώνεται στην έξοδο του
εταίρου για σπουδαίο λόγο, με δικαστική απόφαση, η οποία εκδίδεται μετά από αίτησή του. Αυτή καθιερώνεται
στο άρθρο 92 παρ. 1 του Ν. 4072/2012 και συνιστά μία από τις σημαντικότερες μεταβολές που δύνανται να
επέλθουν στη σύνθεση των εταίρων κατά τη διάρκεια της εταιρικής ζωής· ενώ, αναμφίλεκτα, παρουσιάζει
μεγάλο δογματικό, όσο και πρακτικό, ενδιαφέρον. Παράλληλα, εξετάζονται και οι δύο άλλες μορφές εξόδου,
που προβλέπονται και ρυθμίζονται στην παρ. 2 της ίδιας διάταξης, και, ειδικότερα, α) η λεγόμενη «καταστατική»
έξοδος, η οποία επιτρέπεται βάσει ρήτρας του καταστατικού και υπό τις εκεί οριζόμενες προϋποθέσεις (εδ. α΄)
και β) το ιδιότυπο δικαίωμα της εταιρίας να προκαλέσει με δική της δήλωση την έξοδο εταίρου που διαθέτει
μόνον μερίδια εξωκεφαλαιακής εισφοράς, εφόσον αυτός περιέλθει σε αδυναμία εκπλήρωσης της παροχής
του (εδ. β΄).
Οι συνέπειες της εξόδου, που ρυθμίζονται κατά τρόπο ενιαίο στις παρ. 3 και 4 του ως άνω άρθρου 92,
δεν έχουν καταστεί αντικείμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης. Σε αρκετές περιπτώσεις, ωστόσο, όταν
τούτο κρίνεται αναγκαίο, γίνεται αναφορά σε αρκετά αμφισβητούμενα ζητήματα, που σχετίζονται με τις εν
λόγω συνέπειες, όπως λ.χ. στον καθορισμό του χρόνου υπολογισμού της αξίας των εταιρικών μεριδίων του
εξερχόμενου ή στον τρόπο με τον οποίο «ολοκληρώνεται» η έξοδός του από την εταιρία, ήτοι επέρχεται η
απώλεια της εταιρικής ιδιότητας, που –κατά την εδώ υποστηριζόμενη άποψη– διαφοροποιείται από τα όσα
γίνονται ομοφώνως δεκτά στη «συγγενή» περίπτωση του αποκλεισμού εταίρου από την ΙΚΕ (άρθρο 93).