Τοπία μετά την πυρκαγιά που έκανε κάρβουνο ένα δάσος. Ή μετά από ένα τυφώνα. Ένα Τσουνάμι. Τοπία που αποτυπώνει ένας φακός. Πριν την αναδάσωση που συνήθως δεν φτάνει ποτέ. Πριν επουλωθούν οι πληγές, όπως ανερυθρίαστα υπόσχονται οι πολιτικοί. Ο φακός καταγράφει. Αποτυπώνει τις πληγές. Κάνει καταγραφή της καταστροφής. Προσφέρει τα στοιχεία για την υποτιθέμενη αυριανή δράση που θα οδηγήσει στην επούλωση. Ή απλώς εξασφαλίζει υλικό για εντυπωσιασμό. Για προβολή σε ένα κανάλι που θρηνεί για την σημερινή καταστροφή μέχρι η αυριανή να την ρίξει στη λήθη. Ή για δημοσίευση σε κάποιο πρωτοσέλιδο που μέσα από την εμπορία της φρίκης θα προσπαθήσει να βάλει φρένο στην κατρακύλα της κυκλοφορίας των εφημερίδων. Έπειτα ο φακός θα στοχεύσει αλλού. Σε άλλη πληγή. Άλλο στόχο. Αθώος σαν το μάτι ενός παιδιού. Ή φονικός σαν το στόχαστρο του όπλου.
Όμως το τοπίο θα μείνει εκεί. Θα συνεχίσει να υπάρχει στην ερήμωσή του. Κρανίου τόπος. Ένας τόπος κρανίο που υποδέχτηκε όχι μία σταύρωση, Εκείνη την σταύρωση, αλλά που σταυρώνεται ο ίδιος. Κάθε μέρα ξανά και ξανά. Πάνω στο κρανία, πάνω στον σκελετό, αποικίες εσωτερικών οργάνων, κατάλοιπα δέρματος, ένα κορμί που αρνείται να πεθάνει.
Τα τοπία είναι σώματα που μετά την καταστροφή αφήνουν μέσα από τα ρήγματα, τις ρωγμές της γης το μάτι του φακού να γκρεμιστεί ως το βάθος. Να ανακαλύψει έντρομο τον σκελετό του τοπίου. Αυτός ο βράχος δεν είναι βράχος αλλά μάσκα. Προσωπείο του θρήνου, κραυγή μεταμορφωμένη σε πέτρα. Αυτές οι σπηλιές ήταν κάποτε μάτια. Εκείνος ο καμένος θάμνος σχεδιάζει το στόμα και ανεβαίνει για να βρει τη μισοτσακισμένη πέτρα που θα ήταν κάποτε μύτη. Εκείνο το λατομείο που ήταν κάποτε κατάφυτη λοφοπλαγιά αφήνει τώρα τον σκελετό του, τα μάρμαρα που έρχονται και του ξεριζώνουν, να ξεψυχά στον ήλιο. Αν το βράδυ στήσεις αυτί θα ακούσεις το τοπίο να ανασαίνει, να θυμάται να σφίγγει τα δόντια. Περιμένοντας την επόμενη κρίση. Την επόμενη νεροποντή, θύελλα, αρρώστια που κάποιοι ηλίθιοι θα βρεθούν για να την βαφτίσουν θεομηνία. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]