Τα αφηγήματα γύρω από την διδασκαλία μαθητών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία), ή γύρω από την διδασκαλία κοινωνικών δεξιοτήτων σε μαθητές με αυτισμό, αναδεικνύουν το ανοιχτό πρόβλημα της διδακτικής σχέσης στην παιδαγωγική της σχολικής ένταξης. Είναι σαφές ότι οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δεν ταυτίζονται πάντα με την αναπηρία και δεν θεωρούνται ως ασθένεια, ενώ σοβαρές παθήσεις που αποδίδονται με ιατρικούς όρους αποτελούν απλώς χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Η κουλτούρα της ειδικής αγωγής αναδύεται από τις στάσεις της τοπικής κοινότητας, καθώς μαθαίνει να μην αποκλείει τους ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας (απο-ηλικιοποίηση) και να μην περιθωριοποιεί όσους έχουν διαγνωσμένες ιδιαιτερότητες (απο-κατηγοριοποίηση). Με δεδομένο ότι οι αναγνώσεις μας επηρεάζουν και καθοδηγούν τις κρίσεις μας, το βιβλίο αφηγείται αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες αλλά και στο εξωτερικό, με αποσπάσματα από την ζωή ανθρώπων με ιδιαιτερότητες, οι οποίες ενσαρκώνονται σε κινηματογραφικούς ήρωες. Κάθε αναγνώστης του "Εγχειριδίου Ειδικής Αγωγής" μοιράζεται "προκαταλήψεις και επιβεβαιώσεις", γνωστές στους ειδικούς παιδαγωγούς, οι οποίες διαχέονται στην κουλτούρα της ειδικής αγωγής. Τα Αφηγήματα Εκπαίδευσης παραπέμπουν στο ερώτημα "ποιο σχολείο θέλουμε" και "πώς αρθρώνονται τα σπουδαία εκπαιδευτικά ιδανικά για την ειδική αγωγή"; Με άλλα λόγια, τι γίνεται με την "Διδασκαλία για τη ζωή", που είναι ο απώτερος ορίζοντας όλων των εκπαιδευτικών παρεμβάσεων και αφηγημάτων για τους ανθρώπους με αναπηρία;