Ένας σεμνός και τρυφερός συγγραφέας, ο Δημήτρης Σαραντάκος (1929-2011), αυτοβιογραφείται εστιάζοντας στην κατεξοχήν ελληνική εποχή και επιλέγοντας να αφηγηθεί τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της ζωής του. Όπως συχνά συμβαίνει, τα παιδικά χρόνια είναι τα πιο αγαπημένα -και για τον συγγραφέα, και για τον αναγνώστη. "Έχω ζήσει ώς τώρα στην Αθήνα σχεδόν σαράντα χρόνια, ενώ στη Μυτιλήνη, ούτε δέκα. Κι όμως φαίνεται πως αυτά τα δέκα χρόνια μετράνε πιο πολύ, ίσως γιατί ο άνθρωπος που είμαι, δημιουργήθηκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του σ’ αυτά τα χρόνια". Κατά την παρατεταμένη διαμονή του στην Μυτιλήνη, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι ήχοι, οι χώροι, τα παιχνίδια, οι γιορτές, τα ξεπεταγμένα συνομήλικα παιδιά, οι συνήθειες των ντόπιων, η θάλασσα, οι προγονοί του, συμπληρώνουν με ανεξίτηλο τρόπο την εικόνα του κόσμου που είχε ως παιδί της πόλης. Κατά την εφηβεία, ηλικία μύησης στην πραγματοποίηση των προσωπικών επιλογών, η ανεμελιά έληξε οριστικά, όχι τόσο με την Κατοχή, όσο με τον Εμφύλιο και την οριστική επιστροφή στην Αθήνα, όπου, παράλληλα με την πολιτική ωριμότητα και στράτευση, ήρθαν ο έρωτας, οι σπουδές, η εργασία -η εδραίωση της προσωπικότητάς του. Ακολούθησε η εκδρομή στην Αίγινα, που θα γίνει το δεύτερο λατρεμένο νησί, και η γνωριμία με την γυναίκα της ζωής του. Ζωής με θετικό απολογισμό, πράγμα τόσο σπάνιο. "... μπορώ να πω πως, προσωπικά, δεν τα πήγα άσκημα. Ίσως γιατί η αφετηρία της ζωής μου ήταν καλή. Είχα την τύχη να έχω καλούς γονείς, που μου εξασφάλισαν ευτυχισμένη παιδική ζωή, όπως και καλούς δασκάλους και καλούς φίλους, που συντέλεσαν πολύ στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου".