Η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940 σήμανε την ουσιαστική αρχή μιας νέας περιόδου για τον Τύπο -και της Θεσσαλονίκης- που διακρίνεται για την αναστολή κάθε δραστηριότητας σχετικής όχι μόνο με την έκδοση νέων εφημερίδων, αλλά και με τη βελτίωση των τεχνικών τους εγκαταστάσεων, ενώ η κυκλοφορία τους και οι δυνατότητες σε ανθρώπινο δυναμικό περιορίστηκαν σημαντικά λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων, της επιστρατεύσεως, της ανασφάλειας και των δυσχερειών αποστολής φύλλων στην επαρχία και της ελλείψεως του χαρτιού.

Την περίοδο αυτή της παρακμής διαδέχθηκε άλλη με μεγαλύτερη διάρκεια και με χειρότερες κατά πολύ συνθήκες εργασίας. Είναι η Κατοχική περίοδος που αρχίζει στις 9 Απριλίου 1941 (ενωρίτερα από την κατάληψη της Αθήνας) και διαρκεί μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 1944 (αργότερα από την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων από την Αθήνα).

Στην Κατοχή διακόπηκε η έκδοση όλων σχεδόν των εφημερίδων της Θεσσαλονίκης, κατασχέθηκαν οι εγκαταστάσεις τους και πριν τη μεταφορά του εβραϊκού πληθυσμού σταμάτησε η έκδοση των εβραϊκών εφημερίδων (αλλά και των άλλων ξενόγλωσσων). Η κατάσταση του δημοσιογραφικού κόσμου έφτασε σε αξιοθρήνητο σημείο, αφού η ανεργία προστέθηκε στην τραγική πραγματικότητα που δημιούργησε η ξένη Κατοχή. Οι εφημερίδες που εκδόθηκαν, νέες και παλιές, ήταν φυσικό να γίνουν όργανα των κατακτητών, η χρησιμοποίηση δημοσιογράφων για την έκδοσή τους ήταν περιορισμένη και επιλεκτική (αφού μειώθηκε ο όγκος τους, εκμηδενίστηκαν οι κυκλοφορίες τους, περιορίστηκαν οι οικονομικές τους βατότητες, αυξήθηκε ο αριθμός των δημοσιογράφων) μετά την καταφυγή στη Θεσσαλονίκη των δημοσιογράφων της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης και όσοι δεν ήθελαν να φιμωθεί η φωνή τους ή απέρριπταν τη συνεργασία τους με τους κατακτητές άλλαξαν τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Ήταν και αυτή μια μορφή αντιστάσεως. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)