Η γλώσσα, οι μεταφορές, οι εικόνες και οι διερωτήσεις που κατασκευάζουν το οντολογικό υπόβαθρο της ποίησής του Γιάννη Παπαθεοδώρου, συμβαίνουν ταυτόχρονα με τη διαδικασία της ανάγνωσης αβίαστα σα μια πρωινή βόλτα σε έναν ανθισμένο κήπο μια όμορφη μέρα της Άνοιξης. Η καλή διάθεση και η ευγένεια που καλλιεργούνται προς τον αναγνώστη διατηρούνται ακόμη και όταν τα θέματα του γίνονται πιο ζοφερά, όταν αγγίζει τον θάνατο, τη σκληρή καθημερινότητα, την απρόσωπη αστική συνθήκη, τον πόλεμο, τις γενοκτονίες, την προσφυγιά, τη μοναξιά ή τις επώδυνες, μα και τρυφερές, παιδικές του μνήμες. Ακόμη και στην ερωτική διάσταση κάποιων ποιημάτων του αποκομίζουμε την αίσθηση μιας καλλιέργειας που παραπέμπει στον ιπποτισμό. Η εικονοποιία του είναι εντυπωσιακή και ορισμένες φορές αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για να διαβαστεί ένα ποίημα σε πρώτη ανάγνωση. Υπάρχουν όμως πολλά επίπεδα που οφείλουν να αποθησαυριστούν, πολλές αναγνώσεις που περιμένουν να λειτουργήσουν επικουρικά στην ακριβή διαμόρφωση μιας εικόνας του ποιητικού του σύμπαντος. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια συλλογή που αποζημιώνει για τον χρόνο που θα διαθέσει σε αυτήν ο αναγνώστης καθώς αφήνει μιαν επίγευση που μοιάζει με την επίγευση της ίδιας της ζωής. Στυφή, αιχμηρή και επώδυνη σαν ένα κακοκαθαρισμένο φραγκόσυκο αλλά και λεία, γλυκιά και πυκνή σαν μια καραμέλα βουτύρου. (από τον Πρόλογο του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου)