Τα σώματά μας, η νοημοσύνη μας, τα μηνύματα και τα αγαθά που ανταλλάσσουμε επηρεάζονται από ένα ρεύμα γρήγορης και γενικευμένης δυνητικοποίησης. Αυτή η πολύ πραγματική εξέλιξη -που λανθασμένα αποδίδεται στα ελληνικά με τον όρο «εικονική πραγματικότητα», αφού το εικονικό και το πλασματικό αντιτίθενται στο πραγματικό- αγγίζει ακόμη και τους τρόπους που έχουμε να είμαστε μαζί: δυνητικές κοινότητες, δυνητικές επιχειρήσεις, δυνητική δημοκρατία... Αν και η διασύνδεση των ηλεκτρονικών υπολογιστών του πλανήτη (ο κυβερνοχώρος) παίζει έναν κεντρικό ρόλο στον σημερινό μετασχηματισμό, πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα βαθύτερο κύμα που ξεπερνά κατά πολύ τη χρήση της πληροφορικής. Πρέπει όμως να φοβόμαστε για μια γενική αποπραγματοποίηση, για μια έκλειψη της πραγματικότητας; Απειλούμαστε μήπως από μια πολιτιστική καταστροφή;
Ο νεαρός φιλόσοφος Pierre Levy υπερασπίζεται μια άλλη υπόθεση: σ` αυτή τη στροφή προς την τρίτη χιλιετία, βλέπει την ανάπτυξη του κυβερνοχώρου ως την εμφάνιση μιας πραγματικότητας νέου τύπου, ως ένα ακόμα βήμα προς την ανθρωποποίηση, τη δημιουργία του ανθρώπου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Μιχάλης Καραχάλιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε στα Γιάννινα και στο Παρίσι λογοτεχνία, φιλοσοφία και κοινωνιολογία. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από το δοκίμιο, ασχολείται και με τη μετάφραση φιλοσοφικών έργων από τα γαλλικά. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση και το 1994 δημοσιεύθηκε από τις εκδόσεις Δωδώνη η μελέτη του "Κοινωνιολογία της γνώσης και κριτική του ολισμού" Karl Popper - Karl Mannheim.
