Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789607033079
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
«Ελληνικό ορόσημο»: Μέσα στη μακρά, πολυστέναχτη, ζοφερή περίοδο της δουλείας των Ελλήνων στους Τούρκους και στους Βενετούς ή τους Άγγλους, τώρα που στρέφουμε το βλέμμα του πνεύματός μας στο παρελθόν, για να λάβουμε από αυτό του βίου διδαχές, ένα και μόνο γιγάντιο ανάστημα υψώνεται, - ανάστημα που εβάστασε, διερμήνευσε δημιουργικά για όλους τους λαούς της οικουμένης και κράτησε ψηλά την τιμή της Ελλάδας: ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο Γκρέκο.
Μοχλός μοναδικός που με το ιδιότυπο, συγκλονιστικά προσωπικό έργο του, άλλαξε αποφασιστικά τον προσανατολισμό της ζωγραφικής Τέχνης στην Ευρώπη, έφερε το ενοραματικό ρίγος της βυζαντινής Ανατολής μέσα στην θριαμβεύουσα Αναγέννηση και δίδαξε σε όλους πως υπάρχει άλλος τρόπος, της ανατολικής έκφρασης, να βλέπουμε τον κόσμο και να αποτυπώνουμε την θρησκεύουσα ψυχή του.
Αυτός ο περήφανος Κρητικός στέκεται για τους αιώνες αξεπέραστο ελληνικό ορόσημο στην πορεία της ζωγραφικής Τέχνης και με το τάλαντό του το πνευματοκίνητο υπερβαίνει την μαστοριά και μας αποκαλύπτει τις μυστικές πνευματικές διαδικασίες της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης εν πορεία προς την αιωνιότητα.
Της ελληνικής αιωνιότητας πνευματικός εκφραστής ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και της σύγχρονης τέχνης πρόδρομος, δικαιούται φέτος, 450 χρόνια από την γέννησή του, να τοποθετηθεί μέσα στην ιδεατή Πινακοθήκη των Μεγάλων Μορφών του Νέου Ελληνισμού σε θέση περίοπτη. Παραδοσιακά βυζαντινός, ριζοσπαστικά μοντέρνος, μοναδικά προσωπικός, ο Γκρέκο καθόρισε πως στέκεται πνευματικά μέσα στην Ευρώπη η Νέα Ελλάδα.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος (1930) γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομική (Θεσσαλονίκη) και ιστορία της τέχνης στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη. Ιδρυτής και διευθυντής της ετήσιας έκδοσης "Χριστιανικό Συμπόσιο" (1966-1971) και του περιοδικού "Ευθύνη" (1961-1966, και από το 1972). Συνεργάστηκε επί χρόνια με την ΕΡΤ και την "Καθημερινή" (1962-1967), Γενικός Γραμματέας της Στέγης Καλών Τεχνών και Γραμμάτων (1974-1976), Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου (1975-1980), Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Φέξη των Δώδεκα (1964), Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1966), Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1979), Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1986), Βραβείο της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων (1989) Α Βραβείο της Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (1990), Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας (2007), και έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Γρανάδας (2004). Το ποιητικό, πεζογραφικό και δοκιμιακό του έργο εκτείνεται σε δεκάδες τόμους. Έχει επίσης μεταφράσει από τα ισπανικά, τα καταλανικά και τα γαλλικά βιβλία και κείμενα των Ορτέγα υ Γκασσέτ, Αντόνιο Ματσάδο, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Καμίλο Χοσέ Θέλα, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Σαλβαδόρ Εσπρίου, Χοσέ Μπεργαμίν, Ντρυόν, Ζενεβουά, Αρανγκούρεν κ.ά. Βιβλία και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.
Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου 2017.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ (1912-1991). Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γεννήθηκε στο χωριό Κροκεές της Λακωνίας, δευτερότοκος γιος του Κωνσταντίνου Βρεττάκου και της Ευγενίας, το γένος Παντελεάκη. Τα μαθητικά του χρόνια πέρασε στις Κροκεές και το Γύθειο (το 1927 αποφοίτησε από το Ελληνικό Σχολείο του Γυθείου). Το 1928, σε ηλικία δεκάξι μόλις χρόνων, έδωσε δύο διαλέξεις στην Εμπορική Λέσχη Γυθείου με θέμα Χριστιανισμός - Μαρξισμός. Το 1929 έφυγε για την Αθήνα για να σπουδάσει, δεν τα κατάφερε όμως, κυρίως λόγω οικονομικής ανέχειας (είχε προηγηθεί ασθένεια και χρεοκοπία του πατέρα του). Εγκαταστάθηκε στα Κάτω Πατήσια και με τη βοήθεια του παιδικού του φίλου Θαλή Στ. Κουτούπη προσλήφθηκε στην εταιρεία υδραυλικών έργων αποξήρανσης του έλους Τιρνάσου στη Λακωνία. Από το 1930 ως το 1931 έκανε διάφορες περιστασιακές, χειρωνακτικές κυρίως δουλειές για να κερδίσει τα προς το ζην, ενώ παράλληλα στράφηκε στη μελέτη από καθαρά προσωπικό ενδιαφέρον. Το 1932 κατατάχθηκε στο στρατό στην Τρίπολη για τέσσερις μήνες (καθώς ήταν προστάτης πολυμελούς οικογένειας). Το 1934 εργάστηκε ως γραφέας στις γενικές αποθήκες στρατού στον Πειραιά. Εκεί γνωρίστηκε με την Καλλιόπη Αποστολίδη, την οποία παντρεύτηκε τον ίδιο χρόνο και με την οποία απέκτησε μια κόρη τη Τζένη και ένα γιο τον Κώστα. Το 1935 εργάστηκε στα Μεταξουργία Νέας Ιωνίας και ένα χρόνο αργότερα ως ιδιωτικός υπάλληλος και ως εργάτης υφαντουργείου. Το 1938 διορίστηκε στο Υπουργείο Εργασίας με παρέμβαση του φίλου του Θέμου Αμουργή. Το 1940 στρατεύτηκε στην πρώτη γραμμή και κινδύνεψε να σκοτωθεί στο ύψωμα της Κλεισούρας. Το 1941 μετά από διάλυση του Συντάγματος στο οποίο υπηρετούσε επέστρεψε στην Αθήνα με τα πόδια. Η ημερολογιακές σημειώσεις του από αυτή την περίοδο αποτέλεσαν τη βάση του βιβλίου του Το αγρίμι. Από το 1942 ως το 1944 συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ. και γράφτηκε στο Κ.Κ.Ε. Την περίοδο εκείνη πέθανε ο πατέρας του και η ταφή του έγινε στην Πλούμιτσα. Το 1946 προσλήφθηκε ως γραφέας στον Οικονομικό Συνεταιρισμό Εκτελωνιστών του Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο υπέγραψε τη διαμαρτυρία των ελλήνων λογοτεχνών
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Παναγιώτης Τέτσης, ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους που διαμόρφωσαν την ελληνική μεταπολεμική ζωγραφική, γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925. Το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, ενώ την ίδια χρονιά γνωρίζει τους "πραγματικούς του δασκάλους", τον Πικιώνη και τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα. Το 1943 σπουδάζει ζωγραφική στο προπαρασκευαστικό τμήμα της "Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" στην Αθήνα, κοντά στους Δ. Μπισκίνη και Π. Μαθιόπουλο. Ακολουθεί εισαγωγή του στα εργαστήρια της Σχολής, κοντά στον Κ. Παρθένη, απ΄ όπου αποφοίτησε το 1949. Μέλος της ομάδας Αρμός Α και αργότερα της ομάδας Αρμός Β, το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα στην Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Από το 1953 έως το 1956, ο Π. Τέτσης εγκαθίσταται στο Παρίσι, με υποτροφία του ΙΚΥ. Εκεί, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού διδάσκεται την τέχνη της χαλκογραφίας. Από το 1958 έως το 1976 διδάσκει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (γνωστή αργότερα ως "Σχολή Βακαλό"), ενώ παράλληλα (έως το 1962) διδάσκει ελεύθερο σχέδιο στη "Σχολή Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου". Το 1958 το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης τον εκλέγει μεταξύ Ελλήνων υποψηφίων, για το διεθνές βραβείο του Μουσείου Γκουνγκενχάιμ, όπου και εκτίθεται το έργο του. Ακολουθεί (1962) το Βραβείο Κριτικών για το έργο "Το Ναυπηγείο", ενώ το 1970 ορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Βενετίας. Λόγω των ειδικών πολιτικών συνθηκών αρνείται τη συμμετοχή. Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Γ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής, όπου διδάσκει έως το 1991. Το 1989 η σύγκλητος τον εκλέγει πρύτανη του Ιδρύματος και το 1993 εκλέγεται ακαδημαϊκός. Είχε λάβει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Είχε παρουσιάσει έργα του σε 90 ατομικές και σε πάρα πολλές θεματικές - ομαδικές εκθέσεις.
Έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαρτίου 2016, σε ηλικία 91 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1913. Με κρατική υποτροφία σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Μαθιόπουλο, Αργυρό και Παρθένη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του κέρδισε πολλές διακρίσεις και βραβεία. Το 1937 ίδρυσε φροντιστήριο ζωγραφικής στην Αθήνα και την επόμενη χρονιά διορίστηκε στο καλλιτεχνικό τμήμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Το 1960 σε συνεργασία με την ένωση "Οι φίλοι των Ιωαννίνων", ίδρυσε την Πινακοθήκη Μοντέρνας Ελληνικής Τέχνης στα Ιωάννινα. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και πήρε μέρος σε περισσότερες από πενήντα ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Του απονεμήθει το μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών (1984), της Πόλης των Ιωαννίνων (1984), το μετάλλιο της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας (1983), το χάλκινο μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1994). Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στην Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, το Προεδρικό Μέγαρο, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Δήμο Ιωαννίνων, το Δήμο Αθηναίων, στα Υπουργεία Παιδείας, Εξωτερικών, Βορείου Ελλάδας, σε Ελληνικές Πρεσβείες στο εξωτερικό, κ.α. Για πολλά χρόνια υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Π.Π.Κ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν είναι διδάκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης του Πανεπιστημίου των Παρισίων και απόφοιτος του 5ου Τμήματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του ιδίου Πανεπιστημίου. Διδάσκει την Ιστορία της Τέχνης και συγχρόνως ασκεί το επάγγελμα του τεχνοκριτικού. Έχει συγγράψει 30 βιβλία τέχνης, πολλές μονογραφίες καλλιτεχνών σε καταλόγους εκθέσεων και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Έχει συνεργασθεί για θέματα τέχνης με πολλά περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και κρατούσε από το 1974 έως το 1990 την στήλη της κριτικής της τέχνης στην εφημερίδα "Καθημερινή". Έχει παρουσιάσει εκπομπές τέχνης στην ελληνική τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και υπήρξε κομισάριος της ελληνικής κυβέρνησης σε εκθέσεις στις Η.Π.Α., τη Γαλλία, τη Ρουμανία και την Κύπρο. Έχει οργανώσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει διδάξει την Ιστορία της Τέχνης στο Αμερικανικό Κολλέγιο της Αγίας Παρασκευής, στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Από το 1982 μέχρι το 2003 ήταν καλλιτεχνική σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας. Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε πολλά συνέδρια και σε συμπόσια τέχνης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1985 η γαλλική κυβέρνηση της απένειμε τον τίτλο του Chevalier des Arts et Lettres και το 1994 την προήγαγε σε Officier des Arts et Lettres. Είναι μέλος της ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης Τεχνοκριτών, της Διεθνούς Ομάδας της Unesco "Τέχνη και Περιβάλλον", της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής, κ.α.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου (1915-2000) υπήρξε μεταξύ άλλων μουσικολόγος, πιανίστας, μουσικοδιδάσκαλος και αρχιτέκτονας-πολεοδόμος. Ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν την ξεχωριστή μουσική προσωπικότητα του Νίκου Σκαλκώτα, τον οποίο πρωτογνώρισε το 1928, όταν ο Σκαλκώτας επισκέφθηκε την Αθήνα σε ένα διάλειμμα της παραμονής του στο Βερολίνο, και στη συνέχεια είχε διαρκή επικοινωνία μαζί του όταν ο συνθέτης εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα (1933). Έγραψε μονογραφίες και κριτικά σημειώματα για συνθέτες όπως οι Νίκος Σκαλκώτας, Γιάννης Χρήστου, Γιάννης Α. Παπαϊωάννου, κ.ά.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
