Ο Γάλλος στοχαστής Μισέλ ντε Μονταίνι (1533-1592), όταν αποτραβήχτηκε στον πύργο του εγκαταλείποντας τη θέση του στο Κοινοβούλιο του Μπορντώ, άρχισε να γράφει ώστε, καθώς ομολογεί ο ίδιος, οι συγγενείς και οι φίλοι του «να διατηρήσουν πιο ολοκληρωμένη και πιο ζωντανή τη γνώμη που απόκτησαν για το άτομό του». Με τα κείμενα αυτά ο Μονταίνι επινόησε έναν όρο και ένα λογοτεχνικό είδος, το δοκίμιο. Τα Δοκίμια λοιπόν ξεκίνησαν το 1570 με στόχο «οικιακό και ιδιωτικό». Ο Μισέλ ντε Μονταίνι δεν έπαψε ως το θάνατό του να συμπληρώνει και να επεκτείνει αυτό το έργο που έγινε έτσι το κέντρο της ζωής του και στο οποίο, μέσα από μια γόνιμη και στοχαστική συνομιλία, με την αρχαία ελληνική και λατινική σκέψη, εκφράζεται μια στάση ζωής μοναδική στα ευρωπαϊκά γράμματα, μια στάση τιμιότητας και ειλικρίνιας. Αυτό το έργο, που οικοδομήθηκε όταν τη Γαλλία συντάραζαν οι λεγόμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι, σε μια περίοδο δηλαδή ανησυχίας, φανατισμού και παραλογισμού, η οποία έχει κοινά σημεία με τους δικούς μας καιρούς, έμεινε αμετάφραστο στη γλώσσα μας για τέσσερις αιώνες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]