Εστιάσαμε λοιπόν στο ζήτημα της κρίσης του δημόσιου χρέους. Πολύ γρήγορα ωστόσο καταλάβαμε ότι μέσα σ’ αυτή την έννοια περικλείονται σχέσεις διαμορφωμένες ιστορικά από κοινωνικούς αγώνες, κι όχι απλώς κάποια μαθηματικά σύμβολα (αριθμοί, ποσοστά, διαγράμματα και γραφικές παραστάσεις), που θα μπορούσαμε να τα προσεγγίσουμε “οικονομικά”. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να ξαναδούμε τη μακρά διαδρομή του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία 40 χρόνια και να το κάνουμε αυτό όχι απλώς μελετώντας αριθμούς, νομοσχέδια, κρατικούς προϋπολογισμούς κλπ, αλλά κυρίως μελετώντας τους αγώνες των από κάτω, που είχαν σαν αποτέλεσμα τους συγκεκριμένους αριθμούς, τα συγκεκριμένα νομοσχέδια και τους συγκεκριμένους προϋπολογισμούς. Είναι μια μέθοδος αυτή σε απόλυτη αρμονία με τον τρόπο που παρεμβαίνουμε θεωρητικά και πρακτικά στο ανταγωνιστικό κίνημα.

[Από τον πρόλογο]