Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789608532731
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Η Ελληνική Αρχειακή Εταιρεία έφερε για τρίτη φορά στο προσκήνιο το θέμα της πρόσβασης στα αρχεία. Με δύο συζητήσεις στρογγυλής τράπεζας το 1998 και το 1999 αντίστοιχα, έδωσε την ευκαιρία τόσο στα μέλη της όσο και στο ευρύτερο κοινό να έλθουν σε επαφή μ` ένα φλέγον πρόβλημα, που απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια τόσο την ελληνική όσο και τη διεθνή αρχειακή κοινότητα αφού η ελεύθερη πρόσβαση στα αρχεία είναι ταυτισμένη με την ίδια την ύπαρξη και τη λειτουργία τους σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Οι σαρωτικές αλλαγές που επιφέρει η υιοθέτηση της νέας τεχνολογίας, σε συνδυασμό με τα δύο θεμελιώδη αλλά αντικρουόμενα δικαιώματα -αυτό της προστασίας της ιδιωτικής ζωής και εκείνο της πρόσβασης στην πληροφορία- αλλά και η έλλειψη συγκεκριμένου νομικού πλαισίου το οποίο θα καθορίζει με σαφήνεια τα όριά τους αποτέλεσαν την αφετηρία της συζήτησης.
Πέντε χρόνια μετά την εφαρμογή του ν.2472/1997 (Προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα) υπάρχει ασάφεια και αποσπασματική αντιμετώπιση των περιπτώσεων αλλά και κατάχρηση του όρου `προσωπικά δεδομένα`, στον οποίο προσκρούουν πολλές φορές όχι μόνον ζητήματα επιστημονικής έρευνας, αλλά και αιτήματα πολιτών για τη θεμελίωση δικαιωμάτων τους με βάση τα αρχεία.
Στην Ελλάδα, υπάρχει γενικότερο πρόβλημα πρόσβασης στα αρχεία και το ζήτημα των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα αποτελεί μια μόνον πτυχή του προβλήματος. Από την μια πλευρά, η έλλειψη κωδικοποίησης της νομοθεσίας σχετικά με τους περιορισμούς στην πρόσβαση, η έλλειψη νομοθετικής κατοχύρωσης των προθεσμιών για την άρση του χαρακτηρισμού του αρχειακού υλικού ως απορρήτου, αλλά και του καθορισμού το αρμόδιου οργάνου για τον αποχαρακτηρισμό του. Από την άλλη, το πρόβλημα της πρόσβασης στην πρακτική του μορφή. Είναι γεγονός ότι η χώρα μας κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη από την άποψη της δυνατότητας πρόσβασης στα κρατικά αρχεία, εξαιτίας της έλλειψης κατάλληλης κτιριακής υποδομής και επαρκούς προσωπικού, παράγοντες που καθιστούν το αρχειακό υλικό μη διαθέσιμο.
Στοχεύοντας στη διεπιστημονική προσέγγιση του θέματος, επιδιώξαμε την εξασφάλιση της συμμετοχής ομιλητών οι οποίοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εμπλέκονται στα θέματα πρόσβασης ή διαχείρισης των αρχείων. Έτσι, συμμετείχαν αρχειονόμοι, οι οποίοι είναι οι διαχειριστές των αρχείων και οι θεσμικά υπεύθυνοι της φύλαξής τους, διοικητικοί επιστήμονες που ασχολούνται κυρίως με την πρόσβαση στη διοικητική πληροφορία, εκπροσωπήθηκε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, με αναφορές στη νομική πλευρά του ζητήματος κυρίως από την άποψη της προστασίας του πολίτη και των δικαιωμάτων του και ιστορικοί, οι οποίοι επεσήμαναν τα προβλήματα που συχνά θέτει το υφιστάμενο αλλά ανεπαρκές θεσμικό πλαίσιο, με βάση την εμπειρία τους ως χρηστών-ερευνητών των αρχείων.
Ο Νίκος Κ. Αλιβιζάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949, κατάγεται όμως από την Κεφαλονιά και τη Χίο. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών και πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Ρaris V. Από το 1980 διδάσκει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου το 1992 εξελέγη καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Τακτικός συνεργάτης του "Βήματος" από το 1986 έως το 2000 και σήμερα των Νέων. Δικηγορεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου. Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Έχει γράψει μεταξύ άλλων: "Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση. Όψεις της ελληνικής εμπειρίας, 1922-1974" (Θεμέλιο, 1983, γ΄ έκδ. 1996), "Ο αβέβαιος εκσυγχρονισμός και η θολή συνταγματική αναθεώρηση" (Πόλις, 2001), "Η βασιλική περιουσία στο Στρασβούργο" (Α. Σάκκουλας, 2003) και "Πέρα από το 16: Τα πριν και τα μετά" (Αθήνα: Μεταίχμιο, 2007).
Ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της χώρας μας, γενήθηκε στο Aργοστόλι της Κεφαλονιάς, το 1933.
ΣΠOYΔEΣ
1960. Πτυχίο Iστορικού Tμήματος Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών
1965-1967. Yπότροφος του IKY για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι
1972. Doctorat de 3e Cycle (EPHE, VI Section - Paris 7) στην οικονομική και κοινωνική ιστορία.
1976. Eleve diplome της EPHE, IVe Section.
AKAΔHMAΪKEΣ ΔPAΣTHPIOTHTEΣ
1. Διδασκαλία
1974-1984. Charge de Conferences στην EPHE, IVe Section
1976-1977. Charge de Cours στο Πανεπιστήμιο Paris-IV
1982-1998. Professeur associe στο Πανεπιστήμιο Paris I, Pantheon-Sorbonne. Διεύθυνση DEA και διδακτορικών διατριβών στο πλαίσιο των etudes Doctorales του Πανεπιστημίου Paris I.
1986-1988. Charge de Conferences στην EHESS.
1993-2005. Eβδομαδιαία σεμινάρια στο KNE/EIE με θέμα: "Προβλήματα οικονομικής ιστορίας, IE΄-IΘ΄αι."
2. Eρευνητικές δραστηριότητες
1961-1965. Bοηθός έρευνας στο KNE/EIE
1967-1974. Assistant de recherches στην EPHE, VIe Section.
1977-1990. Διευθυντής Eρευνών του Προγράμματος Iστορίας της Eθνικής Tράπεζας της Eλλάδας
1987-1991. Mέλος του Δ.Σ. του Iδρύματος Έρευνας και Παιδείας της Eμπορικής Tράπεζας
1985-1989. 1994-2000 Mέλος της Eπιτροπής Iστορίας του Iστορικού Aρχείου Eλληνικής Nεολαίας
1984-1986. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Φορολογικοί μηχανισμοί και οικονομία στο πλαίσιο των ελληνικών κοινοτήτων, IZ΄-IΘ΄ αι.
1988-1990. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Eλλαδικά αστικά συγκροτήματα και ενδοχώρα, IE΄-IΘ΄ αι.: απορρόφηση πλεονάσματος και συστήματα διασυνδέσεων.
1988-2003. Διευθυντής ερευνών στο KNE/EIE
3. Άλλες ακαδημαϊκές δραστηριότητες
1983-2005. Συνδιευθυντής του περιοδικού ΄΄Tα Iστορικά΄΄.
1985-1990. Aντιπρόεδρος της Δ. Eπιτροπής του Iονίου Πανεπιστημίου.
2004-2017 Πρόεδρος των ΄΄Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας΄΄ (ΑΣΚΙ)
Έφυγε από τη ζωή στις 11 Δεκεμβρίου 2017, σε ηλικία 84 ετών.
Η Έφη Αβδελά διδάσκει ιστορία στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστιμίου Αθηνών.
