Τα φαινόμενα αντίστασης και ανυπακοής παραπέμπουν στην επιθυμία ανθρώπων να ζήσουν διαφορετικά, να διεκδικήσουν το άγνωστο τμήμα της πραγματικότητας που λείπει πάντα για την ολοκλήρωση της ατομικής και συλλογικής τους υπόστασης. Στη μετανεωτερική εποχή, την εποχή υπέρβασης του κατεστημένου και της παράδοσης, η αντίσταση και η ανυπακοή αναζητούν μια μη περιγράψιμη και επομένως μια πιο ρεαλιστική ίσως ουτοπία. Ή, για να εκφραστούμε διαφορετικά, σε μια περίοδο γενικευμένης αμφιβολίας απέναντι στους αντιπροσωπευτικούς μηχανισμούς της παραδοσιακής δημοκρατίας, αντί για την απόπειρα αναζωπύρωσης μιας αδύνατης εμπιστοσύνης, είναι μάλλον σοφότερο και αποτελεσματικότερο να οργανωθεί έλλογα το κύμα δυσπιστίας του οποίου αντίσταση και πολιτική ανυπακοή αποτελούν τις σημαντικότερες εκφάνσεις. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]