Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας αξιοποιεί με αποτελεσματικό τρόπο τα τελευταία πορίσματα της επιστήμης και την πολύχρονη εκπαιδευτική εμπειρία του ως ιστορικού και παιδαγωγού, για να θεμελιώσει μια νέα στρατηγική για τη διδασκαλία της Ιστορίας. Η στοχοθετική στρατηγική συνιστά μια νέα πρόταση για τη διδακτική της Ιστορίας. Ο συγγραφέας, προκειμένου να τεκμηριώσει επιστημονικά το σύγχρονο αυτό διδακτικό σχήμα προσέγγισης της ιστορικής γνώσης, προβαίνει σε: συστηματική αξιοποίηση των θεωριών μάθησης, της κριτικής σκέψης και των στοχοταξινομιών. Ανάλυση-αποτίμηση των χρησιμοποιούμενων μορφών, μεθόδων και πορειών διδασκαλίας της Ιστορίας. Επισήμανση των ομοιοτήτων και των διαφορών με τα γνωστά ήδη διδακτικά σχήματα. Συγκερασμό των παραδοχών που προκύπτουν από την παραπάνω διαδικασία με τα σύγχρονα πορίσματα των Επιστημών της Αγωγής, την έρευνα και την πρωτότυπη δημιουργία. Η στρατηγική αυτή είναι πρακτικά εφαρμόσιμη, γεγονός που οφείλεται στη λειτουργικότητα και τη φυσική-λογική διάρθρωση της δομής της. Η διαπίστωση αυτή ενισχύεται και από το ότι η πορεία διεξαγωγής της ακολουθεί φάσεις με διδακτικο-μαθησιακές δραστηριότητες, οικείες ήδη στον εκπαιδευτικό. Μερικές, μάλιστα, από αυτές μπορούν να συγχωνεύονται ή να συνεξετάζονται ανάλογα με τη διδακτική ενότητα, γνώρισμα που ενδυναμώνει το ευέλικτο του χαρακτήρα της. Συνδυάζει την πρόσκτηση σταθερής γνώσης με την κινητοποίηση των νοητικών λειτουργιών, τις γνωστικές δεξιότητες με την ερευνητική στάση και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης του ατόμου, που καλείται να δράσει σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον. Με τον τρόπο αυτό, ο σημερινός μαθητής και αυριανός αυτόνομος πολίτης αναπτύσσει την ικανότητά του να διεισδύει σε μελλοντικές καταστάσεις, να ελέγχει την πορεία μιας διαδικασίας και να προβαίνει σε ανάλογες διορθωτικές κινήσεις, προκειμένου να επιτευχθεί ο τελικός επιδιωκόμενος σκοπός του. Η προτεινόμενη στρατηγική μπορεί να υλοποιηθεί στην καθημερινή διδακτική πράξη, με την προϋπόθεση μιας ανάλογης παιδαγωγικής κατάρτισης των διδασκόντων, που θα έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την ανάπτυξη προβληματισμού και πρωτοβουλιών, την ευελιξία, την εναλλακτική παρέμβαση, τη διεισδυτικότητα στις διδακτικομαθησιακές καταστάσεις, την αυτοδιερεύνηση και τη σύζευξη έρευνας, θεωρίας και πράξης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]