Προσωρινά μη διαθέσιμο
Καλέστε μας για πληροφορίες
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (1901-1982). Ο Ι[ωάννης] Μ. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στο Αιτωλικό, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης. Οι γονείς του απέκτησαν τρία ακόμη παιδιά που πέθαναν όμως σε παιδική ηλικία. Το 1910 η οικογένεια Παναγιωτόπουλου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφτηκε Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Αποφοίτησε το 1923 και εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση. Υπήρξε βασικό στέλεχος της ιδιωτικής σχολής Μακρή, την οποία αργότερα αγόρασε και μετονόμασε σε Ελληνικά Εκπαιδευτήρια (πρόκειται για τη γνωστή σήμερα ως Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου στο Παλαιό Ψυχικό). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ταξίδεψε στην Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, την Κίνα και αλλού. Το 1947 διορίστηκε καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Διετέλεσε μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στην Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Θέατρο και το μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή το 1974. Το 1976 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982. Το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου είναι τεράστιο σε έκταση. Ασχολήθηκε επί εξήντα χρόνια παράλληλα με την ποίηση, την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την αρθρογραφία, το δοκίμιο, την κριτική. Το πρώτο του δημοσίευμα ήταν ένα πεζό κείμενο γραμμένο στην καθαρεύουσα στις στήλες της εφημερίδας "Ελλάδα" το 1916, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει κείμενά του στα περιοδικά "Ναυτική Δόξα", "Σφαίρα και Εθνικό Εγερτήριο". Το 1920 πραγματοποίησε την πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στα γράμματα από τις στήλες του περιοδικού "Μούσα" των Νάσου Χρηστίδη και Παύλου Καλλιγά (1920-1923), του οποίου υπήρξε συνδιευθυντής μαζί με τους Λέοντα Κουκούλα, Μιχαήλ Στασινόπουλο και Κλέωνα Παράσχο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες όπως η "Ζωή", η "Νέα Ζωή", τα "Νέα Γράμματα", το "Νέον Κράτος", η "Νέα Εστία", η "Πρωία", η "Ελευθερία", ενώ συνεργάστηκε επίσης στη "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" του Πυρσού. Στα πρώτα του ποιήματα κινήθηκε στο πλαίσιο του αισθητισμού, του νεοσυμβολισμού και του νεορομαντισμού με έντονες επιρροές από τον Κωστή Παλαμά (εδώ ανήκει η πρώτη του ποιητική συλλογή "Το βιβλίο της Μιράντας" του 1924) και στράφηκε αργότερα προς την ανανεωτική τάση των ποιητών του μεσοπολέμου, την εσωτερικότητα και τον υπερρεαλισμό (ορόσημο η ποιητική συλλογή "Αλκυόνη", γραμμένη από το 1934 ως το 1948). Στην πεζογραφία του παρατηρείται συνύπαρξη ποιητικών στοιχείων με στοιχεία κριτικού στοχασμού, καθώς επίσης μια ιδιαίτερη φροντίδα της έκφρασης (σημειώνονται ενδεικτικά τα έργα του "Αστροφεγγιά" (1945), "Χαμοζωή" (1946), και "Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά" (1956 - Αʼ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος). Στην κοσμοθεωρία του ανιχνεύονται αρχικές επιρροές από την πεσιμιστική αντίληψη για τη ζωή που υιοθέτησαν και σύγχρονοί του αισθητιστές λογοτέχνες (Κώστας Ουράνης, Τέλλος Άγρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης κ.ά.), ενώ στα έργα της ωριμότητάς του στράφηκε προς μια τραγική στάση αποδοχής του ανεκπλήρωτου της ηδονής και της ματαιότητας της ανθρώπινης ζωής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Παναγιωτόπουλος Ι. Μ.", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κούσουλας Λουκάς, "Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος", Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Στ΄, σ.364-417. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Χατζηφώτης Ι.Μ., "Παναγιωτόπουλος Ι.Μ.", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Μαρίνος Καλλιγάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906 και πέθανε το 1985. Σπούδασε πρώτα νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ιστορία της τέχνης πλάι σε κορυφαίους δασκάλους στο Μόναχο, το Βερολίνο και το Wurzburg, από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1935. Αρκετά νωρίς τα ενδιαφέροντά του αποκρυσταλλώθηκαν πάνω σε δύο βασικούς άξονες, τη βυζαντινή και τη νεότερη τέχνη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε ιστορία της τέχνης στο Πολυτεχνείο ως επιμελητής (1941), διετέλεσε έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (1942) και υφηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (1946). Από το 1949 έως το 1971 υπηρέτησε ως διευθυντής την Εθνική Πινακοθήκη. Στη δημιουργική και εμπνευσμένη θητεία του οφείλεται η ίδια η σύσταση και η στέγαση της Πινακοθήκης στη σημερινή της θέση. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Βενετίας (Biennale) και του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ενώσεως Κριτικών της Τέχνης (AICA), έλαβε ενεργό μέρος σε πολλές επιτροπές για την οργάνωση διεθνών εκθέσεων, συμμετείχε στα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων ελληνικών μουσειακών οργανισμών και πνευματικών ιδρυμάτων. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορος (1983) και η πολιτεία τον τίμησε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος.
Η πλούσια συγγραφική του παραγωγή περιλαμβάνει μελέτες και επιστημονικά άρθρα σε αρχαιολογικά και επιστημονικά περιοδικά, τα τακτικά του δημοσιεύματα από το 1940 έως το 1970 στην εφημερίδα "Το Βήμα" και κυρίως τα έργα του: "Die Hagia Sophia von Thessalonike", Wurzburg 1935 (διδακτορική διατριβή)· "Η αισθητική του χώρου της ελληνικής εκκλησίας στο Μεσαίωνα", Αθήνα 1946· "Γιαννούλης Χαλεπάς. Η ζωή και το έργο του (1851-1938)", Αθήνα 1972· "Εικόνες του ελληνικού χώρου μετά την απελευθέρωση", υδατογραφίες και σχέδια C. Rottmann και L. Lange, Αθήνα 1977· "Νικόλας Γύζης ο άγνωστος, 1842-1901", Αθήνα 1980· "Νεοελληνική Τέχνη. Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική", Α. Τάσσος (επιμ.), Αθήνα 1980· "Νικόλας Γύζης. Η ζωή και το έργο του (1842-1901)", Αθήνα 1981· "Έλληνες ζωγράφοι στην Εθνική Πινακοθήκη (μια επιλογή)", Αθήνα-Γιάννινα 1984.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Γιώργος Κουμάντος (1925-2007) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ως φοιτητής, φυλακίσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ για τη συμμετοχή του σε αντιστασιακές ενέργειες. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Αμβούργο, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1954. Το 1960 έγινε υφηγητής του αστικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1965 εντεταλμένος υφηγητής. Το 1964, με Υπουργό Παιδείας (και Πρωθυπουργό) τον Γεώργιο Παπανδρέου, Υφυπουργό τον Λουκή Ακρίτα και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Παπανούτσο έγινε για μερικούς μήνες ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκε ειδικά με τη νομοτεχνική διατύπωση της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης. Στο Πανεπιστήμιο απολύθηκε από τη θέση του εντεταλμένου υφηγητή το 1968 από τη Δικτατορία. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας έλαβε μέρος σε διάφορες αντιστασιακές ενέργειες και ειδικότερα στην "Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων", που οργάνωνε δημόσιες εκδηλώσεις με Έλληνες και ξένους ομιλητές για την προβολή των δημοκρατικών θέσεων. Για τη δράση του αυτή, τον Μάιο του 1972 συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και το Θέρμο Τριχωνίδας, ενώ συγχρόνως η Ε.Μ.Ε.Π. διαλύθηκε με δικαστική απόφαση. Μετά τη αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1974, επανήλθε στο Πανεπιστήμιο αρχικά ως εντεταλμένος υφηγητής και, το 1975, έγινε τακτικός καθηγητής του αστικού δικαίου. Μετά το 1993 έγινε ομότιμος. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές για την προπαρασκευή νέων νόμων, όπως τις επιτροπές για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, της ισότητας ανδρών και γυναικών, τη νέα ρύθμιση της υιοθεσίας και της συμπαράστασης σε ανηλίκους ή πρόσωπα που χρειάζονται βοήθεια, καθώς και, πιο πρόσφατα, με τη ρύθμιση της ιατρικά υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Το κυριότερο νομοπαρασκευαστικό του έργο ήταν η σύνταξη, από επιτροπή υπό την προεδρία του, νέου Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, που ισχύει από το 1993. Επί δεκαπέντε χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πνευματική Ιδιοκτησία (Association Litteraire et Artistique Internationale). Στις εκλογές του 2000, ήταν υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Επίσης, διετέλεσε πρόεδρος του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής. Αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα "Η Καθημερινή". Πέθανε στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου 2007. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας δήλωσε, όταν έγινε γνωστός ο θάνατός του: "Εκφράζω τη θλίψη μου για την απώλεια του Γεωργίου Κουμάντου, ενός ανθρώπου που με το επιστημονικό του κύρος και την πνευματική του κατάθεση άφησε μια ανεκτίμητη εθνική παρακαταθήκη".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Θεόφιλος Φραγκόπουλος (1923 - 1998). Ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος στρατιωτικός και η μητέρα του καταγόταν από τις οικογένειες Θεοτόκη και Πολυλά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τουριστικές και οικονομικές επιστήμες στο Surrey University της Αγγλίας. Γνώστης πολλών ξένων γλωσσών ταξίδεψε σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπως στο Λίβανο και την Τυνησία, όπου εργάστηκε ως τραπεζιτικός υπάλληλος και ως διευθυντής ναυτιλιακής εταιρείας. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου στρατεύτηκε στην Εθνική Αντίσταση, αρχικά ως μέλος της Ενωτικής Νεολαίας Ιερής Ταξιαρχίας και στη συνέχεια των οργανώσεων Ε.Σ.Α.Σ., Ρ.Α.Ν. και ΕΔΕΣ. Από το 1948 ως το 1950 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στα Τεθωρακισμένα, ενώ αγωνίστηκε και εναντίον της απριλιανής χούντας του 1967. Το 1950 διορίστηκε υπεύθυνος του τμήματος ξένης διαφήμισης στο ελληνικό Κέντρο Τουριστικών Μελετών. Διετέλεσε επίσης διευθυντής του ΕΟΤ (1959-1964) και πραγματοποίησε διαλέξεις για τη νεοελληνική λογοτεχνία ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Bochum της Δυτικής Γερμανίας και Boston των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση και το θέατρο, ενώ έγραψε και δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1943 με τη δημοσίευση του ποιήματος Mantua στο περιοδικό Παλμός και το 1953 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Ποιήματα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φιλολογικά Χρονικά, Τα Νέα Ελληνικά, Σημερινά Γράμματα, Εποχές, Η Συνέχεια, Τομές, Σταθμοί, την εφημερίδα Καθημερινή κ.α. Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το έργο του Καρτερία, το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή δοκιμίων Tagliche Ernte και το λογοτεχνικό βραβείο Φρειδερίκου Μάθιους (1995). Κείμενά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά, ενώ ποιήματά του περιλήφθηκαν σε ξένες ανθολογίες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Θεόφιλου Φραγκόπουλου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Θεόφιλος Φραγκόπουλος», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.260-261. Αθήνα, Σοκόλης, 1982.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Αναστάσης Ι. Πεπονής ξεκίνησε ως φοιτητής κατά την Κατοχή (1943-44) με ενεργό συμμετοχή στον παράνομο αντιστασιακό Τύπο και άλλες εκδηλώσεις.
Το 1951-52 διετέλεσε εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας και ύστερα Πρόεδρος της Νεολαίας της Ε.Π.Ε.Κ. (Ν. Πλαστήρα). Αντιτάχθηκε στις θανατικές εκτελέσεις Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενου, Αργυριάδη, με συνέπεια τη διαγραφή του από το κόμμα.
Το 1964 αναλαμβάνει τη Γενική Διεύθυνση του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.). Καθιερώνει τη Δημοτική στο ραδιόφωνο, αποκαθιστά οργανική συνεργασία με το Ρ.Ι.Κ. (Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου) και ιδρύει τον Πειραματικό Σταθμό Τηλεόρασης με τον οποίο ξεκίνησε η τηλεόραση της Ε.Ρ.Τ.
Τη νύχτα της 15ης Ιουλίου 1965 αντιτάσσεται στο βασιλικό πραξικόπημα και μεταδίδει από το κρατικό ραδιόφωνο το μήνυμα του Γεωργίου Παπανδρέου με το οποίο καταγγέλθηκε η κυβέρνηση των Ανακτόρων και ξεκίνησε ο Δεύτερος Ανένδοτος.
Το 1966 είναι μέλος της συντακτικής ομάδας των «Νέων Δρόμων», θεωρητικού οργάνου της τότε κεντροαριστεράς πτέρυγας της Ένωσης Κέντρου με εκφραστή τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Αμέσως μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συμμετέχει σε αντιδικτατορικές πρωτοβουλίες. Καταδικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο. Αποφυλακίζεται με την πρώτη μερική Αμνηστία. Εκτοπίζεται ύστερα δύο φορές. Συλλαμβάνεται άλλες δύο από την Ε.Σ.Α. και κρατείται σε αυστηρή απομόνωση. Αιρετό μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (Ε.Μ.Ε.Π.), την οποία διέλυσε η δικτατορία. Μέλος επίσης της εκδοτικής ομάδας των «Νέων Κειμένων» κατά την ίδια περίοδο.
Βουλευτής Α΄ Αθηνών ΠΑ.ΣΟ.Κ. 1977, 1981, 1985, 1989 (2 φορές), 1990, 1993, 1996. Μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 1981.
Γενικός εισηγητής της Αναθεώρησης του Συντάγματος 1985-86.
Ως υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας εισήγαγε το Φυσικό Αέριο στο Ενεργειακό Σύστημα της Χώρας και ίδρυσε, μεταξύ άλλων, το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (Κ.Α.Π.Ε.) και τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (Ο.Β.Ι.). Εισηγήθηκε και ξεκίνησε την εξαγορά της αμερικανικής ESSO με την οποία ιδρύθηκε ύστερα η σημερινή Ε.Κ.Ο.
Διετέλεσε υπουργός: Βιομηχανίας, Ενέργειας, Τεχνολογίας (4 φορές)· Προεδρίας της Κυβέρνησης (2 φορές)· Δικαιοσύνης· Υγείας-Πρόνοιας.
Συγγραφικό Έργο:
-Προσωπική Μαρτυρία (εκδ. «Κέδρος» - Επανέκδοση 2001, εκδ. «Προσκήνιο»).
-Μεγάλη Επικοινωνία (εκδ. «Ίκαρος», 1970 και 1984).
-Για τη Λαϊκή Κυριαρχία (εκδ. «Νέα Σύνορα», 1976).
-Συνταγματική Αναθεώρηση 1985-1986 (εκδ. «Αντ. Ν. Σάκκουλα»)
-Ελλάδα και Δημοκρατία στη Νέα Πραγματικότητα (εκδ. Α. Α. Λιβάνη, 2000).
-1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα (εκδ. Α. Α. Λιβάνη, 2002).
(φωτογραφία: Αργυρόπουλος Photo Press)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Στέφανος Ληναίος γεννήθηκε και σπούδασε στη Μεσσήνη, τελείωσε τη Σχολή Θεάτρου του Σωκράτη Καραντινού και το Μορφωτικό Σύλλογο Αθήναιον, φοίτησε ένα χρόνο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη Δραματική Σχολή R.A.D.A. στο Λονδίνο.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Κοτοπούλη το 1954 και από τότε συνεργάζεται συνεχώς με όλα τα αθηναϊκά θέατρα. Ιδρυτικό στέλεχος της πρωτοποριακής κίνησης "Δωδέκατη Αυλαία" και του πρώτου Εταιρικού Θιάσου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η.) "Άρμα Θεάτρου". Γενικός Γραμματέας του Σ.Ε.Η. (1965-67) που διελύθη από τη δικτατορία. Αυτοεξόριστος στο Λονδίνο (1967-70), εκπρόσωπος του εργατικού Π.Α.Μ. στην Ευρώπη, μέλος της αντιδικτατορικής κίνησης "Committee Against Diktatorship" και επίτιμο μέλος του Σωματείου Βρετανών Ηθοποιών.
Το 1970, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δημιούργησε με τη γυναίκα του Έλλη Φωτίου το "Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο" στο θέατρο Άλφα και παρουσίασαν πάνω από 40 ελληνικά και ξένα θεατρικά έργα. Συμμετείχε σε λίγες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές και σε πολλές ραδιοφωνικές.
Έχει εργαστεί (ερμηνεία, σκηνοθεσία, συγγραφή και παραγωγή) στο B.B.C. (Greek Section) και στις ελληνικές εκπομπές του Ραδιοσταθμού της Κολωνίας, του Καναδά, του Μονάχου και της Κύπρου, από το 1967 μέχρι το 1970. Μαζί με Έλληνες και Άγγλους ηθοποιούς, δημιούργησαν μια καλλιτεχνική ομάδα που παρουσίασε στα περισσότερα Πανεπιστήμια της Αγγλίας ένα πρόγραμμα με πολιτικά και λογοτεχνικά κείμενα κατά της δικτατορίας.
Πρώτος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Δημοτικού Ραδιοσταθμού Κύκλος 94,8 FM, (1989) και διευθυντής του προγράμματός του από το 1994 μέχρι το 2001 που τον έκλεισαν.
Δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων, 1986-1990. Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, 1989-90. Γραμματέας Πολιτισμού ΠΑΣΟΚ 1990-94. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ, 1990-1996. Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Νεολαίας Λαμπράκη.
Συμμετοχή σε διασκέψεις και σεμινάρια για τα σημερινά προβλήματα του πολιτισμού και της ραδιοτηλεόρασης, ως εκπρόσωπος Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, στη Μόσχα, Βρυξέλες, Πράγα και Αβινιόν, τα καλοκαίρια 1988, 1991 και 1992.
Υπεύθυνος συντονιστής και παρουσιαστής πολλών συζητήσεων ανάμεσα σε κοινό και ειδικούς, πάνω σε πολιτικά, πολιτιστικά και κοινωνικά θέματα, στο Θέατρο και την Τηλεόραση (1962-1985).
Πρωτοπαρουσιάστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1952 με συνεργασίες του στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά και την Επιθεώρηση Τέχνης. Πολλά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες Καθημερινή, Νέα και Ελευθεροτυπία. Στο Έθνος αρθρογραφούσε, κάθε βδομάδα, 20 χρόνια συνεχώς, από το 1982.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νικόλας Βερνίκος είναι καθηγητής ανθρώπινης οικολογίας στο τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη). Έχει διδάξει και συμμετάσχει σε μεταπτυχιακά σεμινάρια σε Πανεπιστήμια στο Παρίσι 8 (Vincennes), Δημοκρίτειο Θράκης, Schiller College και Freie Universitaer του Βερολίνου, στη Σμύρνη, Κομοτηνή, Κωνσταντινούπολη και Γενεύη. Ως διεθνής δημόσιος υπάλληλος έχει υπηρετήσει στην Unesco. Είναι διαβίου μέλος της American Anthropological Association (AAA). Έχει δημοσιεύσει 14 βιβλία και μεγάλο αριθμό άρθρων τόσο σε έντυπα όσο και διαδικτυακά (ιστοσελίδες www.archive.gr και www.academia.edu).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
