Μια αλληγορική (και βιωματική) ιστορία απώλειας που διαδραματίζεται σε ένα αρχετυπικό ∆άσος με βασικό πρόσωπο τη βαριά τραυματισμένη Ελαφίνα. Στην επίπονη προσπάθειά της να βοηθηθεί, η ηρωίδα ξεκινά ένα εσωτερικό ταξίδι και μιλά για την κρίση που μετουσιώνεται σε ευκαιρία, για τη σημασία της αυθεντικότητας, της αποδοχής και της ασφάλειας, εξυμνώντας ταυτόχρονα το αγαθό της Φιλίας και της Αγάπης. [...]Για πολύ καιρό δεν αγαπούσε το σώμα της. Το ζόριζε, το πίεζε, μα κυρίως το κακολογούσε. Εκείνο την ακολουθούσε πιστά, χωρίς παράπονα σε όλα της τα καπρίτσια. Πότε πότε ίσως να του έριχνε μια ματιά με λίγη συμπάθεια, αλλά αμέσως έβρισκε κάτι πάνω του που δεν της άρεσε, που δεν ήταν αρκετά καλό. Τώρα άρχιζε να το συμπονά, να ακούει όσα είχε να της πει. Άρχιζε να το εκτιμά. Και αυτό που του ζητούσε, δεν ήταν λίγο. Του ζητούσε να αντέξει τη δοκιμασία. Τη μεγαλύτερη και τη δυσκολότερη της ζωής της![...]