Φοβάμαι πως χάνω τις αισθήσεις μου. Η όσφρηση, η αφή... θέλουν να μου τις πάρουν κι αυτές. Θέλουν να με θάψουν εδώ μέσα όπως έθαψαν τα άχρηστα μυαλά τους. 

«Η Καμίλ Κλοντέλ είναι μία από τις ελάχιστες επώνυμες μάρτυρες της κτηνωδίας του αρσενικού κόσμου -πιθανώς η πιο εμβληματική του καιρού της. Στην εποχή της δεν υπήρχαν πια οι φλόγες της Ιερής Εξέτασης - ωστόσο ο διωγμός των γυναικών και η ενοχοποίηση της γυναικείας φύσης τους φυσικά και έθαλλε (και, σε διαφορετικά επίπεδα, θάλλει ακόμα). Η Καμίλ Κλοντέλ θέλησε να είναι δραματικά ελεύθερη και κατέληξε τραγικά μετέωρη: δεν αναγνωρίστηκε ως καλλιτέχνης από τους ομοτέχνους της, δεν αγαπήθηκε ως γυναίκα από τον εραστή της, δεν μετρήθηκε ως σύντροφος από τον άντρα της, δνε λογαριάστηκε ως άνθρωπος από την κοινωνία που την έκλεισε στα τρελάδικα μέχρι το τέλος της ζωής της. Προσέφερε το σώμα της, το ταλέντο της, την αγάπη της, τον καρπό της κοιλιάς της στον αρσενικό κόσμο - και ο αρσενικός κόσμος τη συνέτριψε τιμωρώντας την παραδειγματικά για το ότι διεκδίκησε λίγο περισσότερη ανθρώπινη υπόσταση από όσην αυτός ήταν διατεθειμένος να της αναγνωρίσει».

Θανάσης Τριαρίδης

 (από τον πρόλογο της έκδοσης)