Σκοπός της ανθολογίας αυτής δεν είναι να καλύψει το περιβόητο θέμα του "αδιάντροπου" στην ελληνική παροιμία. Η εργασία δεν έχει ερευνητικές ή επιστημονικές αξιώσεις. Γίνεται απλώς μια προσπάθεια να αποθησαυριστούν με αυστηρή επιλογή αρκετές από τις ωραίες και ενδιαφέρουσες ελληνικές παροιμίες, που διακρίνονται από τον συνδυασμό διδακτικής διάθεσης και αθυροστομίας. Είναι γνωστό ότι ο λαός μας χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί κατά κόρον τέτοιες παροιμίες στην καθημερινή του επικοινωνία. Ένα ποσοστό τους σήμερα έχει περάσει στην αφάνεια, ενώ ο δαιμόνιος ελληνικός νους εφευρίσκει πάντοτε καινούργιες, μερικές από τις οποίες -οι ισχυρότερες- πολιτογραφούνται σταδιακά στην ελληνική γλώσσα και ενσωματώνονται στην προφορική της παράδοση. Ο λαός λέει τα πράγματα με τ΄ όνομά τους. Η κρυφή λαχτάρα του καθενός, ο μυστικός καημός του να ξεστομίσει τις αφανέρωτες επιθυμίες του, να εξωτερικεύσει τον καταπιεσμένο ερωτισμό του, να σκανδαλίσει και να σκανδαλιστεί, συντελείται με φυσικότητα και ευκολία με την αβίαστη χρήση του παροιμιακού παραδείγματος. Ο κόσμος της ελληνικής βωμολοχικής παροιμίας δεν φείδεται οσίων και ιερών. Δεν εξαιρούνται: ο παπάς, ο καλόγερος, οι άρχοντες, οι γέροντες, καμιά ηλικία, κανένα επάγγελμα, καμιά ιδιότητα, ακόμη κι η μάνα -ένα κατεξοχήν θέμα-ταμπού της ελληνικής κοινωνίας-, ακόμη κι ο ίδιος ο Θεός. Οι παροιμίες αυτής της κατηγορίας για τους ηθικολόγους και τους πουριτανούς είναι απρεπείς και αισχρές, για τους ελευθερόστομους και τους ερωτιδείς φυσικές και νόστιμες, ενώ για το λαό αποτελούν σεβαστό τμήμα της λαογραφικής του κληρονομιάς.