Ο Κύβος του Ρούμπικ είναι ένα τρισδιάστατο μηχανικό παζλ που επινοήθηκε το 1974 από τον Ούγγρο γλύπτη και καθηγητή αρχιτεκτονικής Έρνο Ρούμπικ. Σε έναν κλασσικό κύβο του Ρούμπικ ένας μηχανισμός περιστροφής επιτρέπει σε κάθε έδρα του να περιστρέφεται ανεξάρτητα από τις άλλες, με αποτέλεσμα να συγχέονται τα χρώματα. Για να λυθεί το παζλ, πρέπει κάθε έδρα του κύβου να αποτελείται αποκλειστικά από αυτοκόλλητα του ίδιου χρώματος.

Η πέμπτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Στίγκα με τίτλο Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο, περιλαμβάνει δέκα οκτώ ποιήματα όπου με ανεκβίαστη ευρηματικότητα, αφοπλιστική αθωότητα και εξομολογητικό τόνο ο ποιητής συνδιαλέγεται με την αλληγορία, το φανταστικό, την πραγματικότητα και τον συμβολισμό της, δημιουργώντας το δικό του παζλ, ένα ποιητικό παιχνίδι σαρκασμού και απώλειας. Η δυνατή ποιητική σύνθεση, η ιστορική και πολιτική αναφορά, παραμένουν και εδώ στοιχεία της ιδιότυπης προσωπικής γραφής του Γ. Στίγκα, φθάνοντας την δραματική ένταση της ποίησής του στο υψηλότερο σημείο.

Ο Γιάννης Στίγκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε ιατρική. Το 2004 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η αλητεία του αίματος. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: Η όραση θ’ αρχίσει ξανά, (2006, Κέδρος), Ισόπαλο τραύμα (2009, Κέδρος), Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο (2012, Μικρή Άρκτος) . Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, ισπανικά, σουηδικά, βουλγάρικα και σέρβικα.

Η ποιητική συλλογή με τίτλο Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο είναι η δεύτερη εκδοτική συνεργασία του ποιητή με τη Μικρή Άρκτο.

Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ

Άμα το αίμα γίνεται χόμπυ
άσ’ τα να πάνε…

Με το ’να χέρι κρατάω σταυρό
γιατί μπαίνω σε ποίημα
με τ’ άλλο την κοιλιά μου από τα γέλια
για’ δε σε πίστεψα ποτέ
γιατί το έμαθα καλά
πως το κακό
βγαίνει κι αυτό για μεροκάματο
κι εσύ κοιμάσαι δωδεκάωρα

και κάτι ακόμα

η δίψα
δεν είναι καύλα
να σου τη σβήνει ο άλλος
είναι θρησκεία ολόκληρη
−αλλά ας μη μιλήσουμε καλύτερα γι’ αυτά−
το τι δεν κάνεις στις παρθένες
αυτό κι αν είναι θρυλικό
Λοιπόν
τ’ ανθρώπινα δεν είναι για τα δόντια σου
τράβα να γίνεις νυχτερίδα
θα μπεις απ’ τ’ ένα αυτί
και δεν θα βγεις απ’ τ’ άλλο
θα μείνεις
να διδάξεις
στο σκοτάδι