Είναι αδύνατον να μπερδέψεις τη Μαρίνα Τσβετάγιεβα με οποιονδήποτε άλλο Ρώσο ποιητή. Η ποίησή της είναι αμέσως αναγνωρίσιμη λόγω του ανεπανάληπτου ρυθμού της, της μουσικότητας της, του μοναδικού της τονισμού. Αυτό το «δαχτυλικό αποτύπωμά» της έγινε αντιληπτό από τα πρώτα κιόλας ποιήματα στα χρόνια της νιότης, αυτή η ιδιόμορφη μεταχείριση του στίχου, η τάση για μια αφοριστική ακρίβεια και πληρότητα. Παρά τον ρομαντισμό της η νεαρή Τσβετάγιεβα ποτέ δεν υπέκυψε στον πειρασμό εκείνου του άνευρου, πολύσημου, παρακμιακού λογοτεχνικού είδους που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Η ίδια αγαπούσε την ποικιλομορφία, γι΄ αυτό και αναζητούσε πάντα νέους, διαφορετικούς ποιητικούς δρόμους. Ως εκ τούτου, τόσο οι συγκαιρινοί της όσο και οι απόγονοι, δικαίως τη θεωρούν μεγάλη ποιήτρια, με τεράστια συνεισφορά στη ρωσική ποίηση του 20ου αιώνα. Πέραν του ότι η ίδια δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα λογοτεχνικό κίνημα ή σχολή, σήμερα και εμείς δεν μπορούμε να την εντάξουμε πουθενά. Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα είναι ένα μοναχικό βουνό στην οροσειρά της ρωσικής ποίησης. Η ποιητική συλλογή «Βέρστια» γραμμένη στα χρόνια της υπερωρίας της μακριά από την αγαπημένη της πατρίδα, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του ποιητικού της έργου.