Ὁ Βασιλιᾶς Ἀρθοῦρος εἶναι ἕνας μυθικὸς ἥρωας, ποὺ ὄχι μόνο προσωποποίησε τὸ συλλογικὸ ὄνειρο τῆς ἑνοποιημένης Βρετανίας ἀλλὰ αἰτιολόγησε καὶ τὸ πέρασμα τοῦ Χριστιανισμοῦ – ἑνὸς ἰδιαίτερου Χριστιανισμοῦ, ὅμως, ποὺ θέλησε νὰ ἀντλήσει τὴ γραμμὴ διαδοχῆς του ἀπευθείας ἀπὸ τὴ Μαρία τὴ Μαγδαληνὴ καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Βαπτιστή – στὶς βρετανικὲς νήσους. Τὸ ἱστορικὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρθούρου, ποὺ ὑπῆρξε συνόκαιρος τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ ὑποχώρησε, χάθηκε, θυσιάστηκε ὑπὲρ τῆς μυθικῆς μορφῆς τοῦ «Βασιλιᾶ τοῦ Θέρους», ἔγινε «ὁ παλιὸς καὶ ὁ μελλοντικὸς βασιλιᾶς» ποὺ κατέστῃ ἡ ἀρχετυπικὴ μορφὴ τῆς Βρετανικῆς Μοναρχίας. Τὸ ἐνδιαφέρον εἶναι ὅτι ἡ μεταβίβαση ἀπὸ τὸν κελτικὸ παγανισμὸ στὴ χριστιανικὴ θρησκεία ἔγινε στὶς βρετανικὲς νήσους πιθανῶς μὲ τὸν πλέον παράδοξο τρόπο ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο τόπο στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Ἔτσι, ὄχι μόνο οἱ ἱεροὶ τόποι τῶν Κελτῶν ἔγιναν χριστιανικοὶ ναοὶ μὲ ἐντολὴ τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου, ἀλλὰ καὶ πολλὰ στοιχεῖα τῆς λατρείας τους, ὅπως ἡ χύτρα «καλντρὸν» ποὺ ἡ μάγισσα τῆς κελτικὴς θρησκείας ἔβραζε τὰ βότανα της, «τὸ κύπελλο τῆς ἀφθονίας», πέρασε στὸν κελτικὸ χριστιανισμὸ σὰν Ἱερὸ Γκράαλ, τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο στὸ ὁποῖο ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας συνέλλεξε τίς σταγόνες τοῦ ἀχράντου Αἵματος τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ ὅταν ὁ ἑκατόνταρχος Λογγίνος Τὸν ἐκέντησε στὸ σταυρὸ μὲ τὴν λόγχη του. Στὴν πραγματικότητα ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ὁ παγανισμὸς συνυπῆρξαν γιὰ ἕνα μεγάλο χρονικὸ διάστημα στὴ Βρετανία καὶ ἔδωσαν ἕναν ἰδιαίτερο τόνο ἀνεξιθρησκείας, ζωντανὸ ἀκόμη καὶ σήμερα στὶς παραδόσεις καὶ τοὺς ἑορτασμοὺς τῆς Ἀγγλικανικὴς Ἐκκλησίας.