Ο ρόλος του σύγχρονου, ευρωπαϊκής ιδιοσυστασίας, συστήματος κανόνων σύγκρουσης δεν περιορίζεται στο συντονισμό των εννόμων τάξεων και την ανεύρεση του «προσήκοντος», με όρους εγγύτητας, εφαρμοστέου δικαίου σε μια διασυνοριακή έννομη σχέση. Πολύ περισσότερο αφορά την ουσιαστική συμβολή των συγκεκριμένων κανόνων στην εξυπηρέτηση των πολιτικών της Ένωσης που κατατείνουν στο ιδεώδες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εξέλιξη αυτή κατέστη αφορμή για την επανεξέταση όλων εκείνων των αρχών σύνδεσης των εννόμων σχέσεων οι οποίες, πέραν της αρχέτυπης θεωρίας του Savigny, διαμορφώνουν δομικά τους ευρωπαϊκούς κανόνες σύγκρουσης, όπως για παράδειγμα η αρχή της αποτελεσματικότητας, της αμοιβαίας αναγνώρισης, της απαγόρευσης των διακρίσεων, της προστασίας του αδύνατου μέρους της συναλλαγής αλλά και οι θεμελιώδεις ενωσιακές ελευθερίες στον ρόλο τους ως υπερκείμενες κατευθυντήριες αρχές του ιδ.δ.δ. Η ανάδειξη του δογματικού θεμελίου των συνδέσεων, ως συστατικού στοιχείου των ευρωπαϊκών κανόνων σύγκρουσης, αποτελεί αναγκαία συνθήκη μιας περισσότερο εμβαθυμένης κατανόησης του περιεχομένου των συγκεκριμένων κανόνων και ακολούθως της μεθοδολογικά αποτελεσματικότερης εφαρμογής τους. Ως εκ τούτου η ανά χείρας μονογραφία απευθύνεται στο σύνολο της νομικής κοινότητας με την προσδοκία να καταστεί πολύτιμη πηγή μιας περαιτέρω επιστημονικής και παράλληλα κριτικής προσέγγισης του δυναμικά εξελισσόμενου κλάδου του ευρωπαϊκού ιδ.δ.δ.