«Η ρητορική μπορεί να ορισθεί ως η ικανότητα να βρίσκουμε σε κάθε επιμέρους περίπτωση (για οποιοδήποτε θέμα) τα μέσα με τα οποία μπορούμε να γίνουμε πειστικοί: να κερδίσουμε με το μέρος μας τους ακροατές μας (…) Όπως στη διαλεκτική υπάρχει η επαγωγή, ο (πραγματικός) συλλογισμός και ο φαινομενικός συλλογισμός, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στη ρητορική υπάρχει η επαγωγή (παράδειγμα) και ο συλλογισμός (ενθύμημα). (…) Η ρητορική δεν ασχολείται με το τι είναι πειστικό για ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά συνολικά γι’ αυτούς ή γι’ αυτού του είδους τους ανθρώπους. Συζητάει θέματα που προκαλούν αμφισβητήσεις μεταξύ των ανθρώπων, και τα συζητάει μπροστά σε ένα κοινό που δεν είναι σε θέση να παρακολουθεί μια δύσκολη σειρά συλλογισμών. (…) Τρία είναι τα συστατικά στοιχεία του ρητορικού λόγου: ο ομιλητής, το θέμα για το οποίο αυτός μιλάει και, τρίτον, ο ακροατής. Ο ακροατής είναι ή ένας απλός θεατής ή κριτής, κριτής μάλιστα με διπλό νόημα: είτε για να κρίνει πράγματα που έχουν ήδη γίνει είτε για να κρίνει και να αποφασίσει για πράγματα που πρόκειται να γίνουν· ο απλός θεατής βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να θαυμάσει την τέχνη του ρήτορα. Ανάλογα λοιπόν με τον στόχο που έχει ο λόγος μπορούμε να διακρίνουμε τρία όλα κι όλα είδη ρητορικών λόγων: τον συμβουλευτικό, τον δικανικό και τον επιδεικτικό λόγο».