Κατά τη Μυθολογία, η Αριάδνη, κόρη τού Μίνωα και τής Πασιφάης, ερωτεύθηκε τον Θησέα, τον οποίο βοήθησε να εξοντώσει τον Μινώταυρο και να βγει από τον Λαβύρινθο. Κατά την επικρατέστερη μυθολογική παράδοση, ο Θησέας, φεύγοντας από την Κρήτη, πήρε μαζί του και την Αριάδνη, αλλά την εγκατέλειψε στη Νάξο, έχοντας ονειρευτεί τον θεό Διόνυσο να τού λέει πως πρέπει να φύγει από το νησί μόνος. Έτσι, η Αριάδνη έμεινε στη Νάξο, όπου και παντρεύτηκε τον Διόνυσο. Επίσης, παραδίδεται πως η Αριάδνη είτε φονεύθηκε στη Νάξο από τη θεά Άρτεμη, ο δε Ζευς τής χάρισε την αθανασία, οδηγώντας την στον Όλυμπο, είτε εγκαταλείφθηκε από τον Θησέα στην Κύπρο, όπου και πέθανε κατά τη διάρκεια τού τοκετού. Αξιοσημείωτο είναι ότι η Αριάδνη τιμήθηκε από τους θεούς με τον αστερισμό τού Στεφάνου, ο οποίος παριστάνει το διάδημα που τής είχε χαρίσει ο Διόνυσος και τού οποίου οι πολύτιμοι λίθοι μεταβλήθηκαν σε αστέρια. Στο βιβλίο καταγράφεται η ζωή όχι μόνον τής Αριάδνης αλλά και των σχετιζομένων με αυτήν προσώπων, (τού Μίνωα και τής Πασιφάης, τού Θησέα και τού Διονύσου) όπως ακριβώς παραδίδεται από τα αρχαιοελληνικά και λατινικά κείμενα (ποιητικά και πεζά) και από τις σχετικές μελέτες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Επίσης, γίνεται εκτενής λόγος για τα έργα Νεοελλήνων Ποιητών και Πεζογράφων εμπνευσμένων από την Αριάδνη αλλά και για τις συνθέσεις έργων Κλασικής Μουσικής, πηγή έμπνευσης των οποίων ήταν και πάλι αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα και γοητευτική ιστορία τής αξιαγάπητης Αριάδνης.