Τα περισσότερα από τα διηγήματα αυτού του βιβλίου, μικρότερα ή μεγαλύτερα, αποτελούν ιστορίες και παραμύθια που άκουσα στα παιδικά μου χρόνια να αφηγούνται οι παππούδες στα καφενεία των χωριών των Μεσογείων και οι γιαγιάδες στα πεζούλια, κάτω από τις περγκουλιές, τις σκεπαστές ντεραυλές ή στις ρούγες τα απόβραδα του καλοκαιριού και μπροστά στο αναμμένο τζάκι τα κρύα βράδια του χειμώνα. Μπερδεύοντας συχνά τη φαντασία με την ιστορία, περνώντας από το έπος στο απέριττο χρονικό της ανθρώπινης μοίρας, διαμόρφωναν μέσα από τις αφηγήσεις τους τα απομεινάρια ενός συναρπαστικού ονείρου. Άνθρωποι μιας άλλης εποχής κι ενός άλλου κόσμου, που είχαν εγκαταλείψει τη βλαβερή συνήθεια να κρατούν λογαριασμό της ηλικίας τους, συνέχιζαν να ζουν στον στατικό και περιθωριακό χρόνο των αναμνήσεων.