[...] Καυτά ζητήματα της σύγχρονης ζωής όπως η μετανάστευση, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η ομοφυλοφιλία, η αγωνία της τεκνοποίησης, η μοιχεία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι χωρίς αντίκρισμα σπουδές, τα πολιτικά και καπιταλιστικά παιχνίδια, αλλά και διαχρονικά ερωτήματα και αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η μοναξιά, η εξαπάτηση, η φιλία, η διαιώνιση και ο θάνατος θίγονται με τον πιο ευφυή τρόπο από τον συγγραφέα που με το έργο αυτό κάνει μια τομή στη δραματουργία του.

Η γραφή του Άκη Δήμου διέθετε πάντοτε ένα υποδόριο χιούμορ, μια δηκτικότητα που έψαχνε την κατάλληλη στιγμή για να απελευθερωθεί. Έχοντας πια τη σιγουριά του απόλυτου ελέγχου των μέσων του, του ύφους του, της διάνοιάς του, πραγματοποιεί επιτυχώς ένα τολμηρό πέρασμα στην κωμωδία. Δεν εγκαταλείπει ωστόσο ούτε τη λυρικότητα της γραφής του, ούτε τον προσφιλή του χώρο του υπερρεαλιστικού. Τα πιο παράδοξα πράγματα συμβαίνουν με τον πιο φυσικό τρόπο, γιατί στο θέατρο του Δήμου όλα είναι δυνατά. Δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Πρόκειται για μια κριτική στάση στη "ζωή του παραλόγου". [...]

Ειρήνη Μ. Μουντράκη, θεατρολόγος, κριτικός θεάτρου.