Τα κείμενα αυτά έχουν ως προϋπόθεση μια ιστορική προοπτική: να συλλάβουμε την εξέλιξη της ιστορίας, όπως προχωρεί από απλές ομαδώσεις σε ολικά φαινόμενα, τα οποία πάλι διασπώνται σε μικρότερα, ανάλογα με την αρχή της ολοκλήρωσης που κάθε φορά παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Μέσα από αυτή την κίνηση, ολοκλήρωση - διάσπαση - ολοκλήρωση, κ.ο.κ, όπου εκφράζεται ο ρυθμός της ιστορικής εξέλιξης, έρχεται στο φως η διαλεκτική υφή της ιστορίας, ως μιας εξέλιξης από την αρχαιότητα στους νεότερους χρόνους, στη χερσόνησο του Αίμου. Ο τίτλος: «Από τον αρχαίο στον νεότερο πολυμερισμό» ανταποκρίνεται στον παραπάνω προβληματισμό. Ο πρώτος τόμος αναφέρεται στα αρχαία φύλα της χερσονήσου του Αίμου, βασική έκφραση του αρχαϊκού πολιτικού και κοινωνικού κατακερματισμού, και στην βυζαντινή Οικουμένη, που με την συγκεντρωτική και παρεμβατική της μορφή και τον χαρακτηριστικό για μεσαιωνικό κράτος θρησκευτικό προσανατολισμό -κληρονόμο του ελληνικού κοσμοπολιτισμού και της ρωμαϊκής κρατικής παράδοσης- αντιπροσωπεύει την μεσαιωνική φάση του ελληνισμού. Η πορεία από τα αρχαία είδωλα, όπου όμως όλη η φύση, ο «κόσμος», ήταν έμψυχος και όπου αργότερα, κατά την ελληνιστική εποχή, μέσα από τα μεγάλα μονιστικά συστήματα κυριαρχούσε η «φιλότητα» και η «σύμπνοια πάντων» - έτσι μπόρεσε να γεννηθεί ο Χριστιανισμός με ή χωρίς αποκαλυπτικό πυρήνα- ως τα νέα είδωλα της εποχής μας, δημιουργήματα μιας τεχνικής, που όμως πάει να αντικαταστήσει μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη ακόμη και την ανθρώπινη διάσταση του Είναι, που πάντα περιελάμβανε και το δέον, και να την καταστήσει τετριμμένη, μπορεί να περιγραφεί ως πορεία προς τον νεότερο φετιχισμό, είτε αυτός ισχύει στο υλικοτεχνικό πεδίο είτε στο επίπεδο της παραγωγής αλλοτριωτικών εξουσιαστικών ιδεολογιών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]